ဒါက ဒီေျမာက္ပုိင္းေရခဲႏုိင္ငံမွာ ဟုးိေရွးေရွးက ေနထုိင္သြားခဲ့ၾကတဲ့ ေရွးဦးလူတမ်ဳိးပါ။ သူတုိ႔အသားေတြက ေနေရာင္ထိရင္ ပဲ့ေၾကြသြား တတ္သတဲ့။ ေရခဲၿပီးမဲေမွာင္ေနတဲ့ ေက်ာက္ဂူႀကီးေတြထဲမွာ ေနခဲ့ ၾကတဲ့သူေတြပါ။ ဒီေျမရဲ့ဘုိးဘြားသေကၤတတခုအျဖစ္ သူ႔ရုပ္တုႀကီး တခုကုိ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႔ကေတာင္ထိပ္စခန္းမွာ စုိက္ထူထားပါတယ္။ ေတာင္ေပၚေရာက္တဲ့ဧည့္သည္ေတြက သူနဲ႔တြဲၿပီး အမွတ္တရဓါတ္ ပုံရုိက္ၾကတာေပါ့။
ဒီေလာက္ၾကမ္းတမ္းဆုိး၀ါးတဲ့ေျမ၊ ရာသီဥတုထဲမွာ သူတုိ႔ေတြရွင္ သန္ေနထုိင္ခဲ့ၾကလုိ႔ သူတုိ႔ေႏွာင္းမ်ဳိးဆက္ေတြ ကုိယ္ပုိင္ေနရာေလး တခု အေမြရခဲ့ၾကတာလုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ေရွးဦးဘုိးဘြားတုိ႔ရဲ့ ေက်း ဇူးတရားကုိ သူတုိ႔တေတြ ျမတ္ႏုိးတန္ဘိုးထားရေကာင္းမွန္း သိၾက တာ ၾကည္ႏူးစရာပါ။ အခုေနမွာ ပထမတန္းစားေတြျဖစ္ေနေပမယ့္ သူတုိ႔ဘ၀ကုိ သူတုိ႔မေမ့တာေတြ႔ရပါတယ္။
္
ပန္းေတြပြင့္ၿပီ။ တခ်ဳိ႔က ေျမႀကီးထဲက ေခါင္းေထာင္ထလာတယ္။ တခ်ိဳ႔က ရုိးတံကုိင္းရင့္ေတြၾကားက ကန္႔လန္႔ကာလွစ္ဟၾကည့္တယ္။
ေနာက္ဆုံးမုိးတိမ္ေတြထင္ရဲ့။ မုိးျပာျပာထဲ ကပုိကရုိလြင့္ပါးေနၾက။ မုိးသားျပာ၊ တိမ္ျဖဴလြတုိ႔ေနာက္ခံကားေပၚမွာ ရႊန္းစုိႏုသစ္တဲ့ ၀ါေရႊေသြးႂကြႂကြ ပြင့္ပ်ဳိရြရြေလးေတြက ငယ္ဂုဏ္ယစ္မူး ဦးတေမာ့ေမာ့နဲ႔။
ေႏြဦးက တႏွစ္တခါသစ္တယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ဘ၀မွာေကာ ေႏြဦးဘယ္ႏွခါသစ္ခဲ့ၿပီလဲ။ ေႏြဦးဘယ္ႏွခါသစ္အုန္းမွာလဲ။
တာရာမဂၢဇင္း ပထမအုပ္၊ ပထမစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ေႏြဦး သစ္ခဲ့။
လြတ္လပ္ေရးေခတ္ဦးကာလ။ ခု လြတ္လပ္ေရးႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ျပည့္ေတာ့မယ္။
သိရင္ေျပာၾကပါဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႔ေႏြဦး ဘယ္သူေႁခြခူးခဲ့သလဲ။
လုပ္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ အေျပာင္းအလဲကေလးေတြ ေတြ႔လာရတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ အလုပ္ကသင္သြားမွာေပါ့ေလ။
အခ်ိန္ေတာ့ အေတာ္ေပးရတဲ့အလုပ္ပဲ။ ကုိယ္ကလည္း အခုေနမွာ အခ်ိန္သိပ္မေပးႏုိင္ေသးေတာ့ ဒီလုိပဲ ျဖည္းျဖည္းေပါ့။ ဆႏၵမေစာပါဘူး။
ဘ၀မွာ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ေတြမ်ားၿပီး ဆႏၵေစာခဲ့သမွ် အခုထိျဖစ္မလာႏုိင္ေသးတာေတြကလည္း အမ်ားသားကလား။ စနစ္တက်နဲ႔ အခ်ိန္ယူလုပ္ဖုိ႔စဥ္းစားတုိင္းလည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ စီမံကိန္းေတြ ေလာကမွာအမ်ားႀကီးရွိခဲ့တယ္ဆုိတာ သတိရေနမိျပန္တယ္။ ျပင္းျပတဲ့ဆႏၵဦးစီးလုိ႔ တခ်ိဳ႔ျဖစ္ေျမာက္သြားၾကတာေတြကလည္း အားက်စရာျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ အေျခခံကေတာ့ တဦးနဲ႔တဦးၾကားမွာ မတူညီမွဳေတြရွိေနတာပဲ။ ဒါကုိနားလည္ရမယ္။ ကုိယ့္ကုိယ့္ကုိယ္ နားလည္ရမယ္။ ကုိယ့္ကုိယ့္ကုိယ္ နားမလည္ႏုိင္ေသးသမွ် အရာရာမွာ ေႏွာင့္ေႏွး၊ ေနာက္ျပန္ဆုတ္၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳးစားနဲ႔ ပင္ပမ္းေနရလိမ့္မယ္။
ဘေလာ့လုပ္ရတာကလည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာေတြလည္း ေတြ႔ရေတာ့ လူကလန္းဆန္းလာတယ္။ နယ္ေျမသစ္မွာ ျမင္းစီးထြက္ရသလုိပဲ။ ထြက္ေျပးစရာေနရာေလးတခုလည္း ရလာတယ္။ အေမရိကမွာ စဦးေျခခ်ခဲ့သူေတြရဲ့ စြန္႔စားခန္းမ်ဳိးေတြလည္း ေတြ႔ရႏုိင္တယ္။ ဘေလာ့ဟာလည္း တခ်ိန္မွာ ေအာင္ျမင္တဲ့အင္ပါယာႀကီးတခုျဖစ္မလာႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဘယ္သူေျပာႏုိင္မလဲ။ ဘေလာ့နဲ႔ တကယ့္ဘ၀ၾကားမွာေကာ ဘယ္လုိဆက္ဆံေရးမ်ဳိးေတြ ရွိလာႏုိင္မလဲ။ တကယ့္ဘ၀နဲ႔ အျပင္ေလာကအေပၚ ဘယ္ေလာက္ေထာက္ကူအက်ဳိးျပဳႏုိင္လဲဆုိတာသာ ဘေလာ့ရဲ့ေအာင္ျမင္မွဳကုိတုိင္းတာႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္မိတယ္။
ဘေလာ့ဟာ သီးျခားႏုိင္ငံေတာ္လား။ ငွက္ေတြဟာ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံ၀ဲၾကတယ္ဆုိေပမယ့္ ေျမျပင္ေပၚမွာပဲ အိပ္တန္းျပန္တက္ၾကရတာမဟုတ္လား။ ကဲ ဆက္စဥ္းစား။
ဘေလာ့က ျပႆနာေလးေတြ နည္းနည္းရွိေနတယ္။ IE နဲ႔ဖြင့္လုိ႔မရဘူး။ စာလုံးေတြမေပၚဘူး။ မီးလွ်ံေျမေခြးနဲ႔မွာလည္း ကုိယ့္ဘေလာ့ ကုိယ္ဖြင့္၀င္ရင္ေပၚတယ္။ တုိက္ရုိက္သြားရင္ စာလုံးေတြက က်ဳိးပ်က္ေနျပန္ေရာ။ ဒါက ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ။
လုပ္ရင္းနဲ႔ေတာ့ အေျဖေတြ႔လာမယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ သူမ်ားဘေလာ့ေတြကုိ သြားေလ့လာရမွာေပါ့။
အခ်ိန္ေတာ့ ယူရမွာေပါ့ေလ။ အခုေတာ့ ဘေလာ့အလုပ္သင္ကေလးေပါ့။ ဇြန္လမွာေျဖရမယ့္ စာေမးပြဲကလည္း ရွိေနေသးတယ္။ ေနာက္သုံးလေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ ဘေလာ့လွလွေလးတခု ပုိင္ခြင့္ရႏုိင္မယ္ထင္တာပဲ။
သူမ်ားဘေလာ့ေလးေတြ သြားလည္ၾကည့္တယ္။ အားက်စရာပါပဲ။
စာေရးတဲ့လက္ေတြကလည္း အသြက္ကေလးေတြပါပဲ။ သူတုိ႔ရဲ႔အေရးအသားေတြေနာက္မွာ သူတုိ႔ရဲ႔ဘ၀ပုံရိပ္ေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ၊ အေတြးေတြကုိ ေတြ႔ႏုိင္တာ စိတ္၀င္စားစရာအရမ္းေကာင္းပါတယ္။
ဒါက တကယ့္နယ္ေျမအသစ္ပဲ။ လြတ္လပ္မွဳရဲ႔ေလႏုေအးကေလးကလည္း လွဳပ္ဖြတုိးခတ္လုိ႔။ ျမန္မာလူငယ္ေတြအတြက္ တကယ့္ထြက္ေပါက္ကေလးပါပဲ။ အမ်ားသုံးကေလးျဖစ္လာရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလုိက္မလဲ။ တခ်ိန္မွာ ျမန္မာလူထုအတြက္၊ ျမန္မာစာေပအတြက္ ဘေလာ့ဟာ အေရးပါတဲ့စင္ျမင့္ကေလးတခုျဖစ္လာလိမ့္မယ္လုိ႔ ေလးေလးနက္နက္ပဲယုံၾကည္မိတယ္။
ဖရီး၀က္ဘ္ မွာ ဆုိဒ္ကေလးတခုဖြင့္ထားတာ မေန႔က ဒီမွာ ျမန္မာလုိရုိက္လုိ႔ရတာနဲ႔ အဲဒီမွာလည္း သြားစမ္းၾကည့္တယ္၊ ရုိက္လုိ႔ရေတာ့ ၀မ္းသာလုိက္တာ၊ ဒါနဲ႔ ပုံနဲ႔တင္ထားတာေတြအားလုံးကုိ ျဖဳတ္ခ်ပစ္လုိက္တာေပါ့။ အားလုံးကုိ စာနဲ႔ျပန္ရုိက္မယ္ေပါ့။ ဆုိဒ္ကုိျပန္လည္ျပင္ဆင္ေနေၾကာင္း ေတာင္းပန္စကားေတြ၊ ဘာေတြေတာင္ တင္ထားလုိက္ေသးတယ္။ အျခားစာမ်က္ႏွာအဖြင့္စာေလးေတြလည္း တင္ထားလုိက္တယ္။ အဲ ဒီေန႔လည္း ျပန္ဖြင့္ၾကည့္ေရာ ျမတ္စြာဘုရား စာလုံးေတြက လမ္းေပၚကလူအုပ္ကုိ လုံထိန္း၀င္ရုိက္ထားသလုိ အၿပိဳၿပိဳအလဲလဲ၊ က်ဳိးပ်က္ေၾကမြလုိ႔။ ျပန္ရုိက္ၾကည့္လုိ႔လည္းမရ။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲလည္း အေျဖမရွာတတ္။ တတ္သမွ်မွတ္သမွ်ေလးေတာ့ လုပ္ၾကည့္ေသးတာေပါ့ေလ။ ထူးပါဘူး။
စုိးရိမ္သြားတာက သည္ဘက္ဘေလာ့ေပၚမွာပါ ျဖစ္တာလား။ ဒါနဲ႔ ကမန္းကတန္းလာၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ဘေလာ့ေလးကေတာ့ အပ်ဳိရည္မပ်က္ နဂုိေနတက္လုိ႔။
ဖရီး၀က္ေပၚမွာလည္း ဒီမွာလုိ အဆင္ေျပေျပေလးျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ နည္းမသိလုိ႕ပါ။ ရေတာ့ရရမွာေပါ့ေနာ့။
သိတဲ့တတ္တဲ့သူ တဦးဦးမ်ား က်ေနာ့္အေပၚကူညီခ်င္စိတ္ကေလးျဖစ္မိရင္ နည္းနည္းလွမ္းသင္ေပးပါဗ်ာ။ နည္းနည္းပုိးထေနလုိ႕ပါ။ ၀က္ဘ္ကေလးတခု၊ ဘေလာ့ကေလးတခုနဲ႔ လူေတာသူေတာ တုိးၾကည့္ခ်င္လုိ႔ပါ။ အားလုံးကုိ ေက်းဇူးလည္းတင္၊ ခင္လည္းခင္ပါတယ္။
ကဲ အခု ေနာက္တဆင့္ စကားေျပာေသတၱာေလးတင္ၾကည့္လုိက္တယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ျမန္မာလုိဘယ္လုိေရးမလဲ၊ ဒါကုိေတာ့ မသိေသးဘူး။ လုပ္ၾကည့္ရအုန္းမွာပဲ။ တဦးနဲ့တဦး အျပန္အလွန္ေရးၾကတာကလည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ကုိယ့္မိခင္ဘာသာစကားကုိ ေရးရေျပာရတာေလာက္ ဘာက ပုိအရသာရွိအုန္းမွာလဲေနာ့။<
ေဇာ္ဂ်ီျမန္မာစာလုံးကုိ အခုလုိ ဘေလာ့ေပၚမွာ ရုိက္ႏုိင္ဖုိ့ၿကိဳးစားတဲ့ေနရာမွာ ေက်းဇူးအထူးတင္ရမွာကေတာ့ ကုိေမာင္လွနဲ့ ညီလင္းဆက္တုိ့ကုိပါပဲ။ သူတုိ့ရွင္းျပခ်က္ေတြက အရမ္းအသုံး၀င္ပါတယ္။ ပညာရပ္တခုကုိ လုိင္းေပၚကေန အခုလုိေ၀မၽွေပးႏုိင္တာ၊ ရယူဆည္းပူးႏုိင္တာ အေတာ္၀မ္းသာစရာေကာင္းတဲ့ အခြင့္အလမ္းတခု လုိ့ ေျပာရမွာပဲ။ လုပ္ရင္းသင္၊ သင္ရင္းမွၽ၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးအက်ဳိးရွိရာ၊ ခုလုိဘေလာ့ေနရာေလးမ်ားကုိ သည့္ထက္သည္ တုိးပြားလာေစေၾကာင္း ဆႏၵျပဳလုိက္ပါတယ္။
ကဲ ခုေတာ့ ရသြားတယ္ဆုိပါေတာ့၊ လုပ္လုိက္ရတာ။ ဖက္ဖက္ကုိေမာလုိ့။
ဒါက စမ္းေနတာပါ၊
ကဲ ဒါကုိ ဘေလာ့ေပၚတင္မယ္။ ဘယ္လုိေနမလဲ။
စာလုံးအရြယ္အစားလဲ သိရေအာင္။
ျျမန္မာစာရုိက္ရတာ ယရစ္တခုကလြဲရင္ေတာ့ သိပ္မကြဲၾကပါဘူး။ နည္းနည္းေတာ့ ျပန္ရုိက္ၾကည့္ရအုန္းမွာေပါ့ေနာ့။
