Wednesday, September 26, 2007
ေရၾကည္အုိင္နဲ႔ အ၀ီစိ
သံဃာဆုိတာ လူေတြရဲ႕ ေကာင္းမွဳမ်ဳိးေစ့တုိ႔ကုိ စုိက္ပ်ဳိးႀကဲခ်ရာ
လယ္ယာေျမေကာင္းသဖြယ္ ျဖစ္ေတာ္မူပါသတဲ့။
သတၱ၀ါအေပါင္းတုိ႔အား ဆင္းရဲျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္ေစႏုိင္သျဖင့္
ဤကမၻာေလာက၌ အေကာင္းဆုံး အသာလြန္ဆုံး အမြန္ျမတ္ဆုံး
ရတနာတပါး ျဖစ္ေတာ္မူပါသတဲ့။
သမုဒ္ျပင္ထက္ ခဏတက္တဲ့ ေရပြက္ပမာ တဘ၀တာအတြက္
ဘ၀သံသရာခရီးရွည္ႀကီးထဲမွာ အပယ္ရထားလက္မွတ္
ဘုိကင္ျဖတ္ေနၾကသူေတြကုိ သနားလုိ႔ ဖတ္မိတဲ့စာတပုဒ္ကုိ
ဒီေနရာကေန လူႀကံဳပါးလုိက္ပါရေစ။
.....
၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာကပါ။
ႏွင္းေတြ ေဖြးေဖြးလွဳပ္ေနေအာင္က်ေနလုိ႔ ေထာင္ဖြင့္ေနာက္က်တဲ့
တမနက္ခင္းမွာ… ဂန္ဖလားေတြျပည့္ေနလုိ႔ ကုဋီတက္ရခက္ၿပီး ဒုကၡျဖစ္ေနရတဲ့
ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကို က်ေနာ္ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ဂန္ဖလားက (၁) ခန္းကို
(၂) လံုးပဲ ေပးထားၿပီး (၈) ေပ (၁၀) ေပ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ဆရာေတာ္ေတြ
(၅) ပါး။ (၆) ပါး အျပည့္အသိပ္ထည့္ထားတာပါ။ ဂႏၶာ႐ုံတိုက္အုပ္ ဆရာေတာ္၊
ေရႊဘုန္းပြင့္ ဆရာေတာ္၊ သာေကတ ဆရာေတာ္၊ မဟာေဗာဓိ ဆရာေတာ္၊
ေမဒိနီ ဆရာေတာ္၊ အင္းစိန္ရြာမ ဆရာေတာ္၊ သိမ္ေတာ္ႀကီး ဆရာေတာ္၊
သရက္ေတာေက်ာင္းတိုက္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္
စာ၀ါတက္ေနတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ။
အကႌ်အျဖဴ ပံုမက် ပန္းမက်ေတြနဲ႔ ပုဆိုးအျပာေရာင္ကြက္ေထာက္ေတြနဲ႔။
အင္းစိန္ သီးသန္႔ အက်ဥ္း ေထာင္ရဲ႕ အေဆာင္ (၁) ႏွင့္ (၂) မွာ တရာနီးပါး
ေလာက္ရွိတဲ့ သံဃာေတြနဲ႔ ျပည့္လုဘနန္း ျဖစ္သြား ရတယ္။ ရန္ကုန္က
ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးေတြကို ေမႊေႏွာက္ဖမ္းဆီးၿပီး စစ္ေၾကာေရးစခန္းေတြမွာ
သဃၤန္းဆြဲခၽြတ္ လူ၀တ္လဲခိုင္းၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႔လုိက္တာပါ။
တိပိဋကတ္ (၃) ပံု ႏႈတ္ငံုေအာင္ထားၿပီးတဲ့ ဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလ ပဲ
ျဖစ္ျဖစ္၊ (၂) ပံုေအာင္ ထားတဲ့ ဂႏၶ႐ုံတိုက္အုပ္ ဆရာေတာ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊
စၾကာသီဟ၊ ေစတီယဂၤနစာေမးပြဲေတြကို ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္
ေအာင္ျမင္ထားတဲ့ က်မ္းျပဳဆရာေတာ္ေတြပဲျဖစ္ျဖစ္
အက်ႌအျဖဴ ပုဆိုးကြက္ေထာက္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။
ပုဆိုးကို ေကာင္းေကာင္းမစည္းတတ္လုိ႔ သင္းပိုင္၀တ္သလုိလိပ္ၿပီး
၀တ္ထားတာကလည္း ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကို ျမင္ေနရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔အဖို႔
စိတ္မသက္မသာရွိလွပါတယ္။
စစ္ေၾကာေရးစခန္းမွာ ဆရာေတာ္ေတြကို ကၽြမ္းထိုးခုိင္းတဲ့အေၾကာင္း၊
ထိုင္ထ လုပ္ခိုင္းတဲ့အေၾကာင္း၊ အ႐ုိက္အႏွက္ခံရတဲ့အေၾကာင္း၊ “မင္းတို႔က
ဘုန္းႀကီးမဟုတ္ဘူး။ သံဃာမဟုတ္ဘူး။ မင္းတို႔က သဃၤန္း၀တ္ေတြ” ဆိုၿပီး
မၾကား၀့ံမနာသာ ဆဲေရးတုိင္းထြာခံရတဲ့အေၾကာင္း ဦးဇင္းငယ္ေတြက
ေျပာျပၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေဒါသျဖစ္ၿပီး
အကုသိုလ္ျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ ထင္ပါရဲ႕။ သိပ္မေျပာေစခ်င္ၾကဘူး။
ဒီလုိရန္ကုန္မွာ ဆရာေတာ္ေတြကို အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ပို႔လုိက္သလုိ မႏၱေလး
ေလးျပင္ေလးရပ္က ဆရာေတာ္ေတြကိုလည္း မႏၱေလးေထာင္ေတြထဲကို
ေထာက္လွမ္းေရး (၁)၊ ေထာက္လွမ္းေရး (၁၆) က တဆင့္ ပို႔လုိက္ၾကပါၿပီ။
ေထာင္ဒဏ္ (၃) ႏွစ္၊ (၇) ႏွစ္၊ (၁၀) ႏွစ္ အသီးသီးခ်ၿပီး ေထာင္ေတြခြဲၿပီး
ပို႔လုိက္ပါတယ္။ တိပိဋကတ္ဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလဆိုရင္ ဟုိးအေ၀းဆံုး
ျမစ္ႀကီးနားေထာင္ထိ ပို႔ပစ္လုိက္ပါတယ္။
မႏၱေလးေထာက္လွမ္းေရး (၁) ထဲမွာ ရက္ရက္စက္စက္ ဦးဇင္းတပါးကို
ႏွိပ္စက္ေနရင္း စစ္ေထာက္ လွမ္းေရးက အခုလုိ ၿခိမ္းေျခာက္ပါသတဲ့။
“ေဟ့ေကာင္ သဃၤန္း၀တ္ မင္း ေရၾကည္အိုင္ဆိုတာ ၾကားဖူးလား”
ဦးဇင္းကလည္း ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေမးလုိက္တယ္။
“ေရၾကည္အုိင္ကို ဦးဇင္း ၾကားဖူးပါတယ္။ ဒကာေရာ အ၀ီဇိ ဆိုတာ ၾကားဖူးလား”
႐ိုက္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးဟာ တခ်က္ငိုင္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ၿငိမ္သြားတယ္။
ၿပီးေတာ့ အခန္း အျပင္ကို ထြက္သြားတယ္။ သူ႔ ဂ်ဴတီခ်ိန္းသြားတဲ့အထိ
ျပန္၀င္မလာေတာ့ဘူးလို႔ ဦးဇင္းက ျပန္ေျပာ ျပတာကို က်ေနာ္ အၿမဲၾကားေနမိတယ္။
စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ထိပ္သီးႀကီးမ်ားအလိုအရ ဆဲရဆိုရ ႐ိုက္ရႏွက္ရ လုပ္ၾကရေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တေယာက္အေနႏွင့္ “ဒကာေရာ အ၀ီဇိဆိုတာ ၾကားဖူး လား” ဆိုတဲ့
ေမးခြန္းဟာ ဘယ္ထိ တာသြားခဲ့ၿပီလဲ။
လြန္းေႏြၿငိမ္းရဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္က အ၀ီစိဆုိတာၾကားဘူးသလား ေဆာင္းပါးထဲက ေကာက္ႏွဳတ္ေဖၚျပလုိက္တာပါ။
Thursday, September 20, 2007
ေမတၱာတရားကုိ ဘယ္သူေအာင္ႏုိင္ခဲ့ဘူးသလဲ
ရန္ကုန္မွာ ဒကာဒကာမေတြရဲ႕လူမွဳဒုကၡေတြကုိ ေမတၱာေရွ႕ထား ကယ္တင္ႏုိင္ဖုိ႔
မုိးရြာမေရွာင္၊ ေနပူမေရွာင္ လမ္းမေတြေပၚ ဒုကၡစရိယာခံ လွည့္လည္ႂကြခ်ီၿပီး
ဆႏၵေတာ္ ထုတ္ေဖာ္ျပသေနၾကတဲ့ ဘုရားသားေတာ္ေတြေနာက္ အၿမဲတမ္း
လုိက္လံ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ကားသုံးစင္းအေၾကာင္း
သံဃာေတာ္ေတြေနာက္ အၿမဲလုိက္ေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ခံလူတဦးက
သတင္းေပးပုိ႔လာတာကုိ သူငယ္ခ်င္းတဦးက က်ေနာ့္ဘေလာ့ေပၚကတဆင့္
အားလုံးကုိ သိေစခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ ဒီမွာ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။
၂၀၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ရန္ကုန္မွာ ဘုန္းႀကီးေတြေနာက္ကေန ေတာက္ေလ်ာက္လုိက္ေနခဲ့တဲ့
ကားနံပါတ္ေတြ..
၁။ အ ၄၉၁၄ - ဗင္ကား၊ ဘုန္းႀကီးအိုႏွစ္ပါးနဲ႔ လူသံုးေယာက္ေလာက္ပါ။
၂။ ၂ခ ၇၀၇၆ - မာစီးဒီးလို ကားေကာင္း၊ အစိုးရအရာရွိ၊ လူႀကီးပိုင္းလို႔
ယူဆရသူေတြပါ။
၃။ ၄ခ ၁၃၇၂ - မွန္လံုဂ်စ္ကား၊ အရာရွိေတြပါပံုရ။
ဒါ - ကိုယ္တိုင္ ဘုန္းႀကီးေတြႂကြတဲ့လမ္းတေလ်ာက္ ကိုယ္တိုင္လုိက္သြားခဲ့တဲ့
လူတေယာက္က ျပန္ေျပာျပတာေတြပါ၊
ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိ လုိက္ေနတာလဲ။
ၿဖိဳခြဲမွဳမွာ ကုိယ္တုိင္ ႀကီးၾကပ္ၾကဖုိ႔လား။
သံဃာေတာ္ေတြထဲက ေပါက္ကြဲထြက္လာရင္ အခ်ိန္မီ အခ်ဳိသတ္
ထိန္းသိမ္းႏုိင္ဖုိ႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ သံဃာေတာ္ေတြကုိ သူတုိ႔ထဲက
သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္မသိတဲ့ အုပ္စုတစုက ၀င္ေရာက္အၾကမ္းဖက္လာရင္
အခ်ိန္မီ ဟန္႔တားႏုိင္ဖုိ႔လား။
က်ေနာ္ထင္ျမင္ခ်က္ကုိ၀င္ေျပာရရင္ ဒီကိစၥႀကီးကတဆင့္ တႏုိင္ငံလုံး
အုံႂကြထြက္လာမယ့္အေရးကုိ အာဏာပုိင္ေတြကုိယ္တုိင္ ဒီတခါ
ေတြးေၾကာက္ေနၿပီး တစုစုက သူတုိ႔ကုိ ဒီကိစၥထဲ၀င္ အျမတ္ထုတ္၊
ႏုိင္ငံေရးေခ်ာက္က်ေအာင္လုပ္နုိင္တယ္လုိ႔ ေတြးပူေနပုံ ရပါတယ္။
ပုိဆုိးတာက အဲဒီတစုစုက သူတုိ႔ထဲကလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆုိတာ
ႀကိတ္သိေနတာပါ။
လက္ရွိ အာဏာသိမ္းအုပ္စုရဲ႕ ၁၉ ႏွစ္တာကာလမွာ အခုအခ်ိန္ဟာ
အားအနည္းဆုံးအခ်ိန္လုိ႔ ယူဆႏုိင္စရာရွိပါတယ္။ ဘယ္သူမဆုိ
ကုိယ့္ရပ္တည္မွဳအတြက္ ေနာက္ဆုံးရုန္းကန္တဲ့အခါ နည္းလမ္းေပါင္းစုံကုိ
သံုးတတ္ေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အေရးကိစၥေတြကုိ
ကုိင္တြယ္တဲ့အခါ လူထုကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ေလးေလးစားစား ထည့္မတြက္
တတ္တဲ့ ျမန္မာစစ္အုပ္စုေခါင္းေဆာင္ပုိင္းရဲ႕ ေျခစလက္စကုိေတာ့
သတိႀကီးစြာထားၾကပါလုိ႔ အေ၀းကေန ေၾကာင့္က်စိတ္နဲ႔ လက္တုိ႔လုိက္ပါရေစ။
Wednesday, September 19, 2007
စက္တင္ဘာဟာ ဒီေန႔ထိ စီးဆင္းေနတယ္
စာရြက္ေတြ ေဘာပင္ေတြ မျမင္ရမွ စာေရးခ်င္စိတ္က ယင္းထေနခဲ့တယ္။
နာရီ၀က္ေလာက္ ေရးခ်ဳိးေပးဆင္းတဲ့အခုိက္ေလးမွာ လမ္းေပၚက
သဲေတြခဲေတြကုိ ဆြၿပီး အေရးအခင္းကာလ ေထာင္မီးေလာင္တုန္းက
ဒီဘက္ တုိက္၀င္းထဲ လြင့္စင္က်ခဲ့တဲ့ မီးေသြးျဖစ္ေနတဲ့ သစ္သားစေလးေတြ
လုိက္ေကာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲေတးၿပီး ေရးျဖစ္တာေလးေတြ
အခန္းနံရံေပၚမွာ ခ်ေရးတယ္။ ညအိပ္ရင္ နံရံေပၚက စာပုိဒ္ေလးေတြ
စိတ္ထဲ အလြတ္က်တ္ေနခဲ့တယ္။ တလာစီမယ္ၾကားတာနဲ႔ နံရံေပၚက
စာေတြ အစအနမက်န္ေအာင္ ဖ်က္ပစ္ရျပန္ေရာ။
ေရးမွတ္သိမ္းဆည္းခြင့္မရတဲ့အခါ ကဗ်ာေတြကုိ စိတ္မွာ
အထပ္ထပ္ရြတ္ဖတ္ရင္း အလြတ္ရခဲ့ေတာ့တယ္။
၁၉၉၀ ခုႏွစ္ရဲ႔ စက္တင္ဘာ ၂၅ ဟာ အင္းစိန္ေထာင္ထဲက
ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြအတြက္ သမုိင္း၀င္ တုိက္ပြဲေန႔ တေန႔ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
၂၄ ရက္ေန႔ညမွာ မနက္ျဖန္မနက္ ဘာျဖစ္မယ္လုိ႔ ႀကိဳမသိခဲ့ၾကဘူး။
မိန္းမေဆာင္နဲ႕ ႀကိဳးတုိက္ဘက္ဆီက လက္ခုပ္သံေတြ ေအာ္သံေတြကုိ မသဲမကြဲ
မၾကားျဖစ္ခင္ ညဦးပုိင္းမွာပဲ ေနာက္ေန႔က်မယ့္ ေမြးေန႔အတြက္
ေရးျဖစ္တဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ တျခားအခန္းေတြအားလုံးၾကားေအာင္
ရြတ္ဆုိခဲ့တယ္။ မထင္မွတ္ပဲ တုိက္ပြဲအႀကိဳျဖစ္ခဲ့ရတာ
အခုေနျပန္ေတြးမိေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ရျပန္တယ္။
တေန႔လုံး အသံကုန္ေအာ္ၾက၊ တခန္းတလွည့္ မိန္႔ခြန္းေတြေျပာၾက၊
ကမၻာမေၾကသီခ်င္းဆုိၾက၊ လက္ခုပ္တီးၾက၊ ပန္းကန္ျပားေတြနဲ႔ သံတုိင္ေတြကုိ
ရုိက္ခတ္ၾက။ အျပင္ကလူေတြ ၾကားမွစုိးလုိ႔ အာဏာပုိင္ေတြက ေထာင္ရုိးေပၚ
ေအာ္လံႀကီးတင္ၿပီး ၀င္းဦးရဲ႔ အုိ အုိ႔ အုိး မမမုိး မမမုိး သီခ်င္းကုိ
တေနကုန္ဖြင့္ထားခဲ့တာ။ ညေနမွာေတာ့ အင္အားအလုံးအရင္းနဲ႔
တုိက္ခန္းက်ဥ္းထဲ အပိတ္ခံထားရၿပီး အသံနဲ႔ပဲတုိက္ႏုိင္တဲ့သူေတြကုိ
ရက္ရက္စက္စက္ ၀င္ေရာက္ၿဖိဳခြင္းတာ ခံခဲ့ရ။ ေခြးလုိႏြားလုိ ဆြဲထုတ္သြားတာ
ခံၾကရ။ ကုိယ့္ခံႏုိင္ရည္ကုိပဲ ႏွဳတ္ခမ္းေပၚတင္ၿပီး ဖိကုိက္ထားခဲ့ရတဲ့ေန႔ေတြ..။
ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ေပမယ့္ ေထာင္ထဲမွာေရးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာေတြကုိ
အလြတ္ရသလုိ ဘာတခုကုိမွ မေမ့မေပ်ာက္ႏုိင္ေသး။
ဘ၀ကုိ ႏွစ္ကာလနဲ႔ တုိင္းတာလုိသူတုိ႔ သင္တုိ႔ၾကားဘူးပါစ
နာက်င္မွဳတုိင္းမွာ ပန္းတခင္းရွိတယ္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ေပးဆပ္မွဳဆုိတာ
သူ႔ကုိယ္ပုိင္စာမ်က္ႏွာနဲ႔သူ ရွိတယ္..၊
ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႕က်ေနာ့္တုိ႔ ေနထုိင္ျဖတ္သန္းေနရတာက..။
နာရီ၀က္ေလာက္ ေရးခ်ဳိးေပးဆင္းတဲ့အခုိက္ေလးမွာ လမ္းေပၚက
သဲေတြခဲေတြကုိ ဆြၿပီး အေရးအခင္းကာလ ေထာင္မီးေလာင္တုန္းက
ဒီဘက္ တုိက္၀င္းထဲ လြင့္စင္က်ခဲ့တဲ့ မီးေသြးျဖစ္ေနတဲ့ သစ္သားစေလးေတြ
လုိက္ေကာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲေတးၿပီး ေရးျဖစ္တာေလးေတြ
အခန္းနံရံေပၚမွာ ခ်ေရးတယ္။ ညအိပ္ရင္ နံရံေပၚက စာပုိဒ္ေလးေတြ
စိတ္ထဲ အလြတ္က်တ္ေနခဲ့တယ္။ တလာစီမယ္ၾကားတာနဲ႔ နံရံေပၚက
စာေတြ အစအနမက်န္ေအာင္ ဖ်က္ပစ္ရျပန္ေရာ။
ေရးမွတ္သိမ္းဆည္းခြင့္မရတဲ့အခါ ကဗ်ာေတြကုိ စိတ္မွာ
အထပ္ထပ္ရြတ္ဖတ္ရင္း အလြတ္ရခဲ့ေတာ့တယ္။
၁၉၉၀ ခုႏွစ္ရဲ႔ စက္တင္ဘာ ၂၅ ဟာ အင္းစိန္ေထာင္ထဲက
ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြအတြက္ သမုိင္း၀င္ တုိက္ပြဲေန႔ တေန႔ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
၂၄ ရက္ေန႔ညမွာ မနက္ျဖန္မနက္ ဘာျဖစ္မယ္လုိ႔ ႀကိဳမသိခဲ့ၾကဘူး။
မိန္းမေဆာင္နဲ႕ ႀကိဳးတုိက္ဘက္ဆီက လက္ခုပ္သံေတြ ေအာ္သံေတြကုိ မသဲမကြဲ
မၾကားျဖစ္ခင္ ညဦးပုိင္းမွာပဲ ေနာက္ေန႔က်မယ့္ ေမြးေန႔အတြက္
ေရးျဖစ္တဲ့ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ တျခားအခန္းေတြအားလုံးၾကားေအာင္
ရြတ္ဆုိခဲ့တယ္။ မထင္မွတ္ပဲ တုိက္ပြဲအႀကိဳျဖစ္ခဲ့ရတာ
အခုေနျပန္ေတြးမိေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ရျပန္တယ္။
တေန႔လုံး အသံကုန္ေအာ္ၾက၊ တခန္းတလွည့္ မိန္႔ခြန္းေတြေျပာၾက၊
ကမၻာမေၾကသီခ်င္းဆုိၾက၊ လက္ခုပ္တီးၾက၊ ပန္းကန္ျပားေတြနဲ႔ သံတုိင္ေတြကုိ
ရုိက္ခတ္ၾက။ အျပင္ကလူေတြ ၾကားမွစုိးလုိ႔ အာဏာပုိင္ေတြက ေထာင္ရုိးေပၚ
ေအာ္လံႀကီးတင္ၿပီး ၀င္းဦးရဲ႔ အုိ အုိ႔ အုိး မမမုိး မမမုိး သီခ်င္းကုိ
တေနကုန္ဖြင့္ထားခဲ့တာ။ ညေနမွာေတာ့ အင္အားအလုံးအရင္းနဲ႔
တုိက္ခန္းက်ဥ္းထဲ အပိတ္ခံထားရၿပီး အသံနဲ႔ပဲတုိက္ႏုိင္တဲ့သူေတြကုိ
ရက္ရက္စက္စက္ ၀င္ေရာက္ၿဖိဳခြင္းတာ ခံခဲ့ရ။ ေခြးလုိႏြားလုိ ဆြဲထုတ္သြားတာ
ခံၾကရ။ ကုိယ့္ခံႏုိင္ရည္ကုိပဲ ႏွဳတ္ခမ္းေပၚတင္ၿပီး ဖိကုိက္ထားခဲ့ရတဲ့ေန႔ေတြ..။
ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ေပမယ့္ ေထာင္ထဲမွာေရးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာေတြကုိ
အလြတ္ရသလုိ ဘာတခုကုိမွ မေမ့မေပ်ာက္ႏုိင္ေသး။
ဘ၀ကုိ ႏွစ္ကာလနဲ႔ တုိင္းတာလုိသူတုိ႔ သင္တုိ႔ၾကားဘူးပါစ
နာက်င္မွဳတုိင္းမွာ ပန္းတခင္းရွိတယ္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ေပးဆပ္မွဳဆုိတာ
သူ႔ကုိယ္ပုိင္စာမ်က္ႏွာနဲ႔သူ ရွိတယ္..၊
ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႕က်ေနာ့္တုိ႔ ေနထုိင္ျဖတ္သန္းေနရတာက..။
ေရႊကလပ္ေပၚမွာ
စစ္ဖိနပ္တင္ထားတဲ့ေခတ္
၁။
ဒီည
ျခင္ရယ္ ဂ်ပိုးရယ္
သတိရမွဳရယ္
တယ္ကိုက္ပါလား။
အိမ္ကအိပ္ယာတစ္ျခမ္း
ခ်စ္သူကိုငံု႔ကိုင္း၍နမ္းစဥ္
အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲေရငတ္ခဲ့။
ေသခ်ာတာက
အခ်စ္
ေတာ္လွန္ေရး
ေထာင္
လူငယ္ဘ၀ကိုမီးၫွိ
လ်ာထဲခါးလာတဲ့ထိ ဖြာၾကည့္မိခဲ့တာပ။
၂။
က်ခံေစ တဲ့၊
တရားဥပေဒကိုေ႐ႊကလပ္ေပၚတင္ထားတာ
ၾကည့္လို႔ေတာ့ေကာင္းပါရဲ႕
ဒါေပမယ့္ စင္ျမင့္ေပၚစစ္ဖိနပ္သံခပ္ျပင္းျပင္း
ေခတ္ကိုရွင္းလင္းေဖာ္ျပဖို႕ရာ
ဒီ့ထက္ေကာင္းတဲ့နမူနာ မရွိႏိုင္ေတာ့။
၃။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္
မျမင္ဘူးတာၾကာၿပီ၊
ေရအိုးထဲ ဘြားကနဲ ေတြ႕လိုက္ရ
အသက္ျပင္းျပင္းမ႐ွဳရဲ
ယံုၾကည္ခ်က္ကိုခပ္တိုတိုၫွပ္ၿပီး
မသပ္မရပ္ၿဖီးထားကာ
ခြက္အလြတ္တစ္လံုးလို
ဘာမွ ထည့္မထားတဲ့ မ်က္ႏွာတစ္ခု
အဖံုးကို အသာျပန္ခ်ထားလိုက္တယ္။
ေထာင္ ဆိုတာ
ရွင္ေနတဲ့ လူေတြကို ျမဳပ္ထားတဲ့
အုတ္ဂူတစ္လံုးေပပဲ။
ႏွလံုးသားၿဂိဳဟ္တုက တစ္ဆင့္
သူမထံ သတင္းပို႕လိုက္တယ္၊
ဒီမွာမင့္သူရဲေကာင္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကို စီးခ်င္းထိုးရင္း
က်ဆံုးသြားၿပီလုိ႕။
၄။
ဘ၀နဲ႕အိပ္မက္
က်စ္ထားတဲ့ႀကိဳးတန္းေပၚမွာ
ေပ်ာ့အိေပ်ာ့ဖတ္ စိုထိုင္းထိုင္း
င့ါ ခႏၵာကိုယ္ႀကီး
မနက္က် ျပန္ေကာက္၀တ္ရေပဦးေတာ့မယ္။ ။
ႏွင္းခါးမုိး
၂၅ စက္တင္ဘာ ၁၉၉၀
စစ္ဖိနပ္တင္ထားတဲ့ေခတ္
၁။
ဒီည
ျခင္ရယ္ ဂ်ပိုးရယ္
သတိရမွဳရယ္
တယ္ကိုက္ပါလား။
အိမ္ကအိပ္ယာတစ္ျခမ္း
ခ်စ္သူကိုငံု႔ကိုင္း၍နမ္းစဥ္
အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲေရငတ္ခဲ့။
ေသခ်ာတာက
အခ်စ္
ေတာ္လွန္ေရး
ေထာင္
လူငယ္ဘ၀ကိုမီးၫွိ
လ်ာထဲခါးလာတဲ့ထိ ဖြာၾကည့္မိခဲ့တာပ။
၂။
က်ခံေစ တဲ့၊
တရားဥပေဒကိုေ႐ႊကလပ္ေပၚတင္ထားတာ
ၾကည့္လို႔ေတာ့ေကာင္းပါရဲ႕
ဒါေပမယ့္ စင္ျမင့္ေပၚစစ္ဖိနပ္သံခပ္ျပင္းျပင္း
ေခတ္ကိုရွင္းလင္းေဖာ္ျပဖို႕ရာ
ဒီ့ထက္ေကာင္းတဲ့နမူနာ မရွိႏိုင္ေတာ့။
၃။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္
မျမင္ဘူးတာၾကာၿပီ၊
ေရအိုးထဲ ဘြားကနဲ ေတြ႕လိုက္ရ
အသက္ျပင္းျပင္းမ႐ွဳရဲ
ယံုၾကည္ခ်က္ကိုခပ္တိုတိုၫွပ္ၿပီး
မသပ္မရပ္ၿဖီးထားကာ
ခြက္အလြတ္တစ္လံုးလို
ဘာမွ ထည့္မထားတဲ့ မ်က္ႏွာတစ္ခု
အဖံုးကို အသာျပန္ခ်ထားလိုက္တယ္။
ေထာင္ ဆိုတာ
ရွင္ေနတဲ့ လူေတြကို ျမဳပ္ထားတဲ့
အုတ္ဂူတစ္လံုးေပပဲ။
ႏွလံုးသားၿဂိဳဟ္တုက တစ္ဆင့္
သူမထံ သတင္းပို႕လိုက္တယ္၊
ဒီမွာမင့္သူရဲေကာင္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကို စီးခ်င္းထိုးရင္း
က်ဆံုးသြားၿပီလုိ႕။
၄။
ဘ၀နဲ႕အိပ္မက္
က်စ္ထားတဲ့ႀကိဳးတန္းေပၚမွာ
ေပ်ာ့အိေပ်ာ့ဖတ္ စိုထိုင္းထိုင္း
င့ါ ခႏၵာကိုယ္ႀကီး
မနက္က် ျပန္ေကာက္၀တ္ရေပဦးေတာ့မယ္။ ။
ႏွင္းခါးမုိး
၂၅ စက္တင္ဘာ ၁၉၉၀
Monday, September 17, 2007
စားပြဲကုိ အခ်စ္နဲ႔ ထုၾကပါစုိ႕
ညစ္ေထးသေလာက္ လွပတဲ့ အဲဒီဧရာ၀တီဆုိတဲ့ ျမစ္ႀကီးေဘးမွာပဲ
သူ႔ဘ၀ကုိ အသစ္စခဲ့ပါတယ္ဆုိတဲ့၊
ျမန္မာျပည္က ပိေတာက္ပန္းအေၾကာင္း ကဗ်ာဖြဲ႔ခဲ့တဲ့၊
ကဗ်ာဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ၀တ္ထားတဲ့အ၀တ္အစားလုိပဲ
မသန္႔စင္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဆုိခဲ့တဲ့
ႀကီးျမတ္ေသာကဗ်ာဆရာလူဆုိးႀကီး နီရူဒါ ရဲ႕
သစ္ခုတ္သမားႏုိးၾကားေလာ့
ကဗ်ာရွည္ႀကီးထဲက ေနာက္ဆုံးအပုိဒ္တပုိဒ္ပါ။
.................................
အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ငါဟာ
အိမ္ကုိျပန္ေရာက္ေနတယ၊္
အဲဒီမွာ ေလဟာ စပါးက်ီကုိေခါက္ေနတယ္
ပင္လယ္က ေရခဲေတြကုိ ပက္ေနတယ္
ငါဟာ ကဗ်ာဆရာတေယာက္သာျဖစ္တယ္
သင္တုိ႔အားလုံးကုိ ငါခ်စ္တယ္၊
ငါခ်စ္တဲ့ ကမၻာႀကီးထဲမွာ ငါေလ်ာက္သြားတယ္
ငါ့တုိင္းျပည္မွာ သူတုိ႔ဟာ
သတၱဳတြင္းတူးသမားေတြကုိ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ထားၿပီး
သူတုိ႔ေတြက တရားသူႀကီးေတြကုိ အမိန္႔ေတြေပးေနၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေအးစက္တဲ့ငါ့တုိင္းျပည္ကေလးမွာ
သစ္ျမစ္ေတြကုိေတာင္ ငါခ်စ္တယ္၊
တကယ္လုိ႔ အႀကိမ္ေပါင္းတေထာင္ေသလုိ႔ရွိရင္
အဲဒီမွာပဲ ငါေသခ်င္တယ္၊
တကယ္လုိ႔ အႀကိမ္ေပါင္းတေထာင္ျပန္ေမြးရင္လည္း
အဲဒီမွာပဲ ငါေမြးခ်င္တယ္၊
ျမင့္မားတဲ့ထင္းရူးရုိင္းပင္ႀကီးေတြနားမွာ
မုန္တုိင္းထန္တဲ့ေတာင္ေလမွာ
အသစ္၀ယ္ထားတဲ့ေခါင္းေလာင္းေတြနားမွာ
ဘယ္သူမွ ငါ့အေၾကာင္းကုိ မေတြးပါေစနဲ႔ေတာ့၊
ကမၻာေျမႀကီးအေၾကာင္းကုိပဲေတြးၿပီး
စားပြဲကုိ အခ်စ္နဲ႔ ထုၾကပါစုိ႔
ေပါင္မုန္႔ကုိႏွစ္ဖုိ႔၊ ပဲေတာင့္ကုိႏွစ္ဖုိ႔၊ ဂီတကုိႏွစ္ဖုိ႔
ေသြးေတြကုိ ေနာက္ထပ္မလုိခ်င္ေတာ့ဘူး၊
သတၱဳတြင္းတူးသမားရယ္၊ သူငယ္မေလးရယ္
ေရွ႕ေနရယ္၊ သေဘၤာသားရယ္
အရုပ္လုပ္တဲ့သူရယ္
သူတုိ႔ကုိ ရုပ္ရွင္ရုံထဲ ၀င္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္
ျပန္ထြက္လာေတာ့ အနီရဲဆုံး၀ုိင္ကုိေသာက္ေစခ်င္တယ္၊
ငါဟာ ျပႆနာကုိေျဖရွင္းဖုိ႔ လာတာမဟုတ္ဘူး
ေတးဆုိဖုိ႔လာတာျဖစ္တယ္
သင္တုိ႔လည္း ငါနဲ႔အတူ ေတးဆုိေစခ်င္တယ္။ ။
သစ္ခုတ္သမား ႏုိးၾကားေလာ့ ( နီရူဒါ )
ေမာင္သစ္တည္ ဘာသာျပန္
ႏုိင္ငံတကာကဗ်ာရွည္သုံးပုဒ္
Thursday, September 13, 2007
သူေကာက္သိမ္းလုိက္တာက ေႏြဆံၿမိတ္ေပၚက ပန္းႏုတိမ္ကလစ္ကေလးတေခ်ာင္း
ဒီကေန႔ မုိးရြာမယ္ ေၾကျငာထားေပမယ့္မနက္ပုိင္းကေလး
ေနတၿပိဳက္ေလာက္ လင္းလုိက္
ေသးတယ္။ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္း
ေျပးတဲ့အက်င့္က မေပ်ာက္ဘူး။
ဒီမနက္လည္း ေက်ာင္းမေရာက္ပဲ
ၿမိဳ႕ထဲေရာက္သြားတယ္။ ေကာ္ဖီ
ေသာက္တယ္။ ေရကန္ေဘး
သြားထုိင္ရင္း ဟုိေငး ဒီေငး၊ ဟုိေတြးဒီေတြး၊ FM ေရဒီယုိေလးနားေထာင္။
ေႏြတုန္းကေလာက္ အေရာင္မစုံေတာ့ေပမယ့္ ၿမိဳ႕ကေလးက ပန္းပြင့္ေတြနဲ႔
ေ၀ဆာဆဲ။ အစက ပန္းေတြ ဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ပြင့္ပါလိမ့္လုိ႔ တအံ့တၾသ
ျဖစ္ခဲ့မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ပြင့္မယ့္ဆဲဆဲပန္းေတြ အုိးလုိက္အုိးလုိက္
ေျမႀကီးထဲ လာစုိက္ၾကတာကုိး။ သည္ေတာ့လည္းဧည့္ခန္းထဲ အလွထုိးသလုိ
ပန္းေတြက အကန္႔လုိက္၊ အလႊာလုိက္၊ တထပ္ၿပီး တထပ္ အေရာင္စုံစပ္ၿပီး
လွေနေတာ့တယ္။
ေၾသာ္ ၿမိဳ႕ႀကီးကုိက ပန္းအုိးႀကီးတလုံး ျဖစ္ေနခဲ့တာကုိး။
အခုေတာ့ ေဆာင္းဦးက်ကာစ။ႏွင္းေတြမျမင္ရေသးေပမယ့္
အပူခ်ိန္က တဆယ္၀န္းက်င္
ေအာက္ က်လာေနၿပီ။
ေတာင္ပတ္လည္၀ုိင္းတဲ့ၿမိဳ႕မုိ႔
တိမ္ေတြက ေတာင္တက္ေကာ
ေတာင္ဆင္းပါ မုိးစက္ေတြ
သြန္းသြန္းခ်ေနေတာ့တာပဲ။ ပင္လယ္ဘက္က ေလ၊ ေတာင္ၾကားကေလ၊
ေရလက္ၾကားေတြထဲက ေလ၊ ေလက မ်က္ႏွာစုံက လွည့္တုိက္ေနေသးတယ္။
ေလေကာ မုိးေရပါ လက္ဖ်ားေတြကုိ ေအးစက္ေစတာမုိ႔ကဗ်ာဆန္ဆန္
မုိးေရထဲလမ္းေလ်ာက္ခ်င္လုိ႔မရ။ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားေတြထဲ တုိး၀င္ကာ
သြားလုိရာသုတ္ေျခတင္ၾကရတယ္။
သည္ၾကားထဲက အခုလုိ ေနကေလးျပန္ပြင့္လာတယ္ဆုိရင္ ခြက္ထဲက
လက္က်န္တစက္ကုိ အရသာခံ
သလုိမ်ဳိး လမ္းေတြေပၚမွာလူေတြ
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျဖန္႔ခင္းေနၾက
ျပန္ေရာ။ သည္လူေတြၾကားထဲ
ကုိယ္တုိင္လည္း စိတ္ကေလး
လန္းဆန္းသလုိရွိလာတာနဲ႔ ေနာက္လေလာက္ဆုိ ျမင္ခြင့္ရေတာ့မွာမဟုတ္တဲ့
ေႏြေႏွာင္းေဆာင္းဦးပုံရိပ္ေတြကုိ သိမ္းဆည္းခ်င္စိတ္ျဖစ္လာလုိ႔
လက္ကုိင္ဖုန္းကေလးနဲ႔ပဲ ဓါတ္ပုံတခ်ဳိ႕ ရုိက္လုိက္မိတယ္။ အခုတေလာ
ပုိ႔စ္အသစ္မတင္ျဖစ္လုိ႔လာလည္တဲ့ ဘေလာ့ေဘာ္ဒါေတြကုိ မ်က္ႏွာပူတာ
ေတြ ေျပရာေျပေၾကာင္း ဥေရာပေျမာက္ပုိင္းက ဧည့္သည္ေပ်ာ္တဲ့
ၿမိဳ႕ကေလးတၿမိဳ႕ရဲ႕ ဆံၿမိတ္လည္းေျပပန္းလည္းေႂကြစ ကပုိကရုိအလွေလးကုိ
သည္မွာ တင္ဆက္လုိက္ပါရဲ႕။
မၾကာခင္မွာ သစ္ရြက္အနီေတြျဖန္႔ခင္းထားတဲ့
ႏွင္းတ၀က္ မုိးတ၀က္ စုိစက္စက္ ေဆာင္းဦး
ေဆာင္းရဲ႕ ျမင္ကြင္းက်ယ္အလြမ္းရက္မ်ားထဲ
ဘ၀ကုိ ေစးေစးပုိင္ပုိင္ ဖြင့္ဆုိျဖစ္ေလ
အုန္းမလား...။
ဒီစာမ်က္ႏွာေတြကုိေတာ့ ဆက္ေရးျဖစ္ေနအုန္းမွာပါ။
Wednesday, September 5, 2007
ဇာခန္းဆီးေပၚကလိပ္ျပာတေကာင္
၂၀၀၅ ခုႏွစ္ရဲ႔ ေနလည္ခင္းတခုမွာျဖစ္သည္။ စိတ္က ဟာလာဟင္းလင္း။
လက္ထဲေရာက္လာသည့္ ေဘာပင္တေခ်ာင္းကုိ ဟုိျခစ္ဒီျခစ္လုပ္ရင္း
စာရြက္ေပၚ စကားလုံးတခ်ဳိ႔ အမွတ္မထင္ ခ်ေရးျဖစ္သြားသည္။
စကားလုံးေတြက မၾကာခင္ အသံေတြျမည္လာသည္။ အဓိပၸါယ္ေတြ
လွဳပ္ခါထြက္လာသည္။ ကစားပြဲတခုထဲ ကၽြံက်သြားသလားထင္ရသည္။
တကယ္က လူတေယာက္ရဲ႔ဘ၀မွာလည္း အသံေတြရွိသည္။ ၀ွက္ေနတဲ့
အဓိပၸါယ္ေတြ၊ ငုပ္ေနတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြ ရွိသည္။ ဆိပ္ကမ္းတခုမွာ
စာေၾကာင္းေတြ ဆုိက္ကပ္မိတဲ့အခါ ခါးကုိဆန္႔၍ ထရပ္လုိက္သည္။
တခါတေလ ကဗ်ာဆုိတာ ဒီလုိပဲ တုိးေ၀ွ႔တုိက္ခတ္လာတတ္သည္ မဟုတ္
လား။ ပိတ္မထားျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္တံခါးမွာ ဇာနားတပ္ခန္းစီးစေလးေတြက
လွဳပ္ခါလုိ႔..။
ႏွလုံးသားထဲကသစ္ရြက္ေတြကုိ
ေလတုိက္ေနတယ္
သရက္ကုိင္းေပၚမွာနားေနတဲ့ငွက္တေကာင္
မွတ္စုစာအုပ္ေလးထဲ
ေန႔လည္ခင္းမင္အျပာနဲ႔ေရးျခစ္
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေပါင္းခဲ့တဲ့မိန္းမကလည္း
စစ္မ်က္ႏွာတခုျဖစ္ခဲ့
အေပၚထပ္ကေျခသံကုိနားစြင့္
အျပင္မွာေလတုိက္သံ၊ ကားေမာင္း၀င္လာသံ
မင္းသမီးကမင္းသားကုိပါးရုိက္လုိက္တဲ့အခန္းမွာ
လက္ကေဘာပင္ကုိခဏခ်တယ္။
ဘ၀အေၾကာင္းလား
အေတြးအေခၚအေၾကာင္းလား
မေအာင္ျမင္တဲ့တုိက္ပြဲလား၊
ကဗ်ာမေရးျဖစ္ဘူး
မေန႔ညကမအိပ္ျဖစ္ဘူး
ေစာင့္ေနတဲ့ဖုန္းကမလာဘူး၊
သစ္ရြက္ေတြ ျမက္ပင္ေတြကုိ ေလတုိက္ေနတယ္
ၿခံေရွ႔ကျဖတ္သြားတဲ့လူက အိမ္ထဲကုိလွမ္းၾကည့္တယ္
စားပြဲေပၚက မေဆးရေသးတဲ့ေကာ္ဖီခြက္က
ဘယ္သူေသာက္သြားတာလဲ။
ေပ်ာ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား
ေန႔လည္ခင္းဂိမ္းတခုကိုေတြ႕ရွိခဲ့ၿပီ၊
ၿပီးေတာ့ လူေတြကေျပာမယ္
ဘာမွမရွိတဲ့အထဲက
တခုၿပီးတခုဆြဲထုတ္မယ္
အႏွစ္ႏွစ္အလလႀကိဳးပမ္းမွဳတခုလုိ
ငါကခပ္တည္တည္ေနလုိက္မယ္
အကုိက္အခဲေပ်ာက္ေဆးလုိပဲ
တခါတရံဘ၀နဲ႔ေဆာ့ၾကည့္မိပါတယ္
တကယ္က သိပ္နက္ဖုိ႔မလုိ
အစနဲ႔အဆုံးသာလုိတယ္
စ ထားတာေတြဆုံးဖုိ႔လုိတယ္
ေလတုိက္ေနတဲ့သစ္ရြက္ေတြဟာ
ႏွလုံးသားထဲမွာလွဳပ္ခါေနဖုိ႔လုိတယ္
ဘယ္သူမဆုိ
ကုိယ့္အေရျပားနဲ႔ကုိယ္ေနဖုိ႔လုိတယ္၊
စာေၾကာင္းေရမသိ
စာလုံးေရမသိ
အလွမဲ့မဲ့
တရားမဲ့မဲ့
ထုပ္ပုိးခဲ့ၿပီးၿပီ။
မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ
လူအျဖစ္နဲ႔စခဲ့သလုိ
လူအျဖစ္နဲ႔ဆုံးဖုိ႔သာ
ပလပ္စတစ္ကုလားထုိင္ဆုိတာ
ေရႊ႕ရေျပာင္းရလြယ္ကူတယ္။ ။
ေလတုိက္ေနတယ္
သရက္ကုိင္းေပၚမွာနားေနတဲ့ငွက္တေကာင္
မွတ္စုစာအုပ္ေလးထဲ
ေန႔လည္ခင္းမင္အျပာနဲ႔ေရးျခစ္
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေပါင္းခဲ့တဲ့မိန္းမကလည္း
စစ္မ်က္ႏွာတခုျဖစ္ခဲ့
အေပၚထပ္ကေျခသံကုိနားစြင့္
အျပင္မွာေလတုိက္သံ၊ ကားေမာင္း၀င္လာသံ
မင္းသမီးကမင္းသားကုိပါးရုိက္လုိက္တဲ့အခန္းမွာ
လက္ကေဘာပင္ကုိခဏခ်တယ္။
ဘ၀အေၾကာင္းလား
အေတြးအေခၚအေၾကာင္းလား
မေအာင္ျမင္တဲ့တုိက္ပြဲလား၊
ကဗ်ာမေရးျဖစ္ဘူး
မေန႔ညကမအိပ္ျဖစ္ဘူး
ေစာင့္ေနတဲ့ဖုန္းကမလာဘူး၊
သစ္ရြက္ေတြ ျမက္ပင္ေတြကုိ ေလတုိက္ေနတယ္
ၿခံေရွ႔ကျဖတ္သြားတဲ့လူက အိမ္ထဲကုိလွမ္းၾကည့္တယ္
စားပြဲေပၚက မေဆးရေသးတဲ့ေကာ္ဖီခြက္က
ဘယ္သူေသာက္သြားတာလဲ။
ေပ်ာ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား
ေန႔လည္ခင္းဂိမ္းတခုကိုေတြ႕ရွိခဲ့ၿပီ၊
ၿပီးေတာ့ လူေတြကေျပာမယ္
ဘာမွမရွိတဲ့အထဲက
တခုၿပီးတခုဆြဲထုတ္မယ္
အႏွစ္ႏွစ္အလလႀကိဳးပမ္းမွဳတခုလုိ
ငါကခပ္တည္တည္ေနလုိက္မယ္
အကုိက္အခဲေပ်ာက္ေဆးလုိပဲ
တခါတရံဘ၀နဲ႔ေဆာ့ၾကည့္မိပါတယ္
တကယ္က သိပ္နက္ဖုိ႔မလုိ
အစနဲ႔အဆုံးသာလုိတယ္
စ ထားတာေတြဆုံးဖုိ႔လုိတယ္
ေလတုိက္ေနတဲ့သစ္ရြက္ေတြဟာ
ႏွလုံးသားထဲမွာလွဳပ္ခါေနဖုိ႔လုိတယ္
ဘယ္သူမဆုိ
ကုိယ့္အေရျပားနဲ႔ကုိယ္ေနဖုိ႔လုိတယ္၊
စာေၾကာင္းေရမသိ
စာလုံးေရမသိ
အလွမဲ့မဲ့
တရားမဲ့မဲ့
ထုပ္ပုိးခဲ့ၿပီးၿပီ။
မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ
လူအျဖစ္နဲ႔စခဲ့သလုိ
လူအျဖစ္နဲ႔ဆုံးဖုိ႔သာ
ပလပ္စတစ္ကုလားထုိင္ဆုိတာ
ေရႊ႕ရေျပာင္းရလြယ္ကူတယ္။ ။
Monday, September 3, 2007
အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးေပၚမွာရပ္လုိ႔မရဘူး
က်ေနာ့္အသံဟာေမာေနတယ္
က်ေနာ့္အသံဟာအနားေတြဖြာေနတယ္
က်ေနာ့္အသံဟာဒယီးဒယုိင္ျဖစ္ေနတယ္
က်ေနာ့္အသံဟာဂမူးရွဳးထုိးေျပးေနတယ္
က်ေနာ့္အသံဟာေလေနာက္လြင့္ပါသြားတယ္
က်ေနာ့္အသံဟာတျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြက်ေနတယ္
က်ေနာ့္အသံဟာေျပးလမ္းပိတ္ေနတယ္
က်ေနာ့္အသံဟာမီးနီကုိမရပ္ပဲေမာင္းတယ္
က်ေနာ့္အသံဟာတံခါးကုိတြန္းဖြင့္တယ္
ေလွကားအတုိင္းေျပးဆင္းတယ္
ဘက္စ္ကားမမီဘူး
ခုံတန္းလ်ားမွာစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ထုိင္တယ္
အေျပးေလ့က်င့္ေနတဲ့ေကာင္မေလးကုိငမ္းတယ္
ညေနစာ၊ အိပ္ယာ၊ ဘီယာဘား
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္စက္ဆုပ္တယ္
ခဏၾကာေတာ့၀မ္းနည္းၿပီးငုိတယ္
မင္းကမူးရင္ငုိတယ္
မင္းကမူးရင္အကုန္လုံးေျပာတယ္
မင္းကမူးရင္ကုိယ့္မိန္းမကုိလူတကာလုိက္ေပးတယ္
မင္းကမူးရင္အန္လုိက္ရမွ
အန္ဖတ္ကုိလက္ခုပ္နဲ႔ခံတဲ့သူငယ္ခ်င္း
ဘလက္ေကာ္ဖီထဲသံပုရာသီးၫွစ္ေပးတဲ့သူငယ္ခ်င္း
သူ႔အိပ္ယာကုိေပးအိပ္တဲ့သူငယ္ခ်င္း
ခ်စ္လုိ႔ယူခဲ့တဲ့ကဗ်ာကုိ
ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွမေပးပဲကြာရွင္းခဲ့သူ...။
က်ေနာ့္အသံဟာေျခပစ္လက္ပစ္
မင္းကမူးရင္ကုိယ့္အိမ္မဟုတ္တဲ့တံခါးကုိေခါက္ရမွ
သူ႔အခ်စ္ကခေလးတေယာက္ပါတယ္
လူႀကီးလူေကာင္းဆန္လွတဲ့သူငယ္ခ်င္းေရ
အုိေအာင္မင္းေအာင္ဖူးပြင့္လုိက္
ဒီလမ္းေပၚၿမိဳ႕ႀကီးေတြအျပင္းေမာင္းေနစဥ္။ ။
Sunday, September 2, 2007
သံေျခက်င္းခတ္လည္း ဒီေျခေထာက္ေတြက မရပ္ဘူး
ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္ လူေလးေယာက္နဲ႔ ကြင္းဖြင့္ခဲ့တဲ့ ညသန္းေခါင္လူဖမ္းပြဲဟာ မုိးလင္းေတာ့ ၁၃ ေယာက္ျဖစ္သြားတယ္။ အဖမ္းအဆီးေတြကုိ အနီးကပ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ သတင္းဌာနေတြရဲ႔အဆုိအရ ေနာက္တပတ္အၾကာမွာ လူ ၆၀ ေက်ာ္သြားတယ္။ အခုေတာ့ တရာ၀န္းက်င္ရွိသြားပါၿပီ။ အေမရိကန္၊ ကုလသမဂၢနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာက ၀ုိင္း၀န္းကန္႔ကြက္ေနေပမယ့္ အဖမ္းအဆီးေတြက ရပ္သြားမယ့္ပုံ မရွိေသးပါဘူး။ ဥပေဒေဘာင္အတြင္းကေန ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ခ်င္ သူေတြလည္း ၀ရမ္းအထုတ္ခံရ၊ ဟုိေျပးဒီေရွာင္ရ ျဖစ္ေနပါတယ္။
အခု အဖမ္းခံရတဲ့သူေတြထဲက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူတုိ႔ဘ၀ရဲ႔ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္ေတြကုိ ေထာင္ထဲမွာ ဆုံးရွဳံးခဲ့ၾကရဘူးတဲ့ သူေတြပါ။ သူတုိ႔ရဲ ေပးဆပ္မွဳဟာ သိၾကားမင္း မ်က္ရည္က်ေလာက္ပါတယ္။
၂၀၀၀ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ေလာက္ ေထာင္ထဲကျပန္ထြက္လာတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ေဟာင္းေတြစုစည္းၿပီး အထဲမွာက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္း သားေတြအတြက္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ အားေပးကူညီႏုိင္ဖုိ႔ နယ္စပ္တေနရာမွာ အသင္းကေလးတခု ဖြဲ႔ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ နုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္း (ျမန္မာႏုိင္ငံ) ေအေအပီပီ လုိ႔ေခၚပါတယ္။
ဒီအသင္းက နယ္စပ္မွာ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႔ဘ၀၊ ျမန္မာႏုိင္ငံက ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြရဲ႔ဘ၀ကုိ ကမာၻက စာနာနားလည္ႏုိင္ဖုိ႔၊ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရး အေပၚ ႏုိင္ငံတကာက အားေပးေထာက္ခံလာေစဖုိ႔ ရည္ရြယ္ၿပီး သူတုိ႔ရဲ႔ တကယ့္ ဘ၀အေတြ႔အႀႀကံဳေတြကုိ အရင္းတည္ၿပီး ျပခန္းကေလးတခု စီစဥ္ဖြင့္လွစ္ ခဲ့ပါတယ္။
ဒီျပခန္းကေလးအေၾကာင္း မိတ္ဆက္စာတမ္းကေလးတခု ေရးျဖစ္ခဲ့တာကုိ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္လာလုိ႔ ဒီေနရာမွာ ထပ္မံေ၀ငွလုိက္ပါတယ္။
..........
နယ္စပ္ျမိဳ႕ကေလးရဲ့တေနရာ သြပ္၀င္းတံခါး၀ထဲ ခ်ဳိးေကြ႕၀င္လုိက္ရင္ သရက္ပင္ အုပ္အုပ္နဲ႔ ေျမနီလမ္းကေလးရဲ့အဆုံးမွာ ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးတလုံး ရွိပါတယ္။ အိမ္ေဘးကပ္ရက္ ကားဂုိေဒါင္ဆန္ဆန္ အခန္းကေလးေရွ႕မွာ သံတုိင္ေတြ စုိက္ထားတဲ့ ဘူးတံခါးေလးတခ်ပ္ကုိ သင္ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ေခါင္းလည္းငုံ႔၊ ခြလည္းေက်ာ္ရမယ့္ ဒီတံခါးအေသးေလးေနာက္မွာ သင့္ကုိ ဖိတ္ေခၚေနတဲ့၊ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားျပခန္းလုိ႔ေခၚတဲ့ ေမွာင္ေမွာင္က်ဥ္းက်ဥ္း အခန္းကေလးတခန္းရွိပါတယ္။ ပထမဆုံးအေနနဲ႔ တံခါးေရွ႕မွာ ခဏရပ္ၿပီး အသက္၀၀ရွဳလုိက္ဖုိ႔ မေမ့ပါနဲ႔။
ကဲ တံခါးကိုဆြဲဖြင့္လုိက္ပါ။
အခန္းထဲကို လွမ္း၀င္လုိက္ရင္ပဲ သင္ဟာ ေခ်ာက္ကမာၻႀကီးတခုထဲကို ျပဳတ္က်သြားသလုိ ခံစားရေကာင္း ခံစားရလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။ ဒါဟာ နတ္ဆုိးတေကာင္ရဲ့ေထာင္ေခ်ာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ သာယာလွပတဲ့ ဒီကမၻာေျမ ေပၚက သင္တုိ႔ရဲ့ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းခံထားရတဲ့ အေမွာင္မုိက္ဆုံး ေထာင့္က်ဥ္းကေလး တခုပါ။ ဒီေန႔ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ့ တကယ့္ဘ၀ပါ။ ဒါကို စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ အတတ္ပညာေတြနဲ႔ ဖန္တီးတင္ဆက္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ( က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ က်ဥ္စက္နဲ႔အတုိ႔ခံခဲ့ရတဲ့ ႏွလုံးသားေတြ၊ အိတ္မဲႀကီးနဲ႔ အစြတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ စစ္ဖိနပ္နဲ႔ အနင္းခံခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္ေတြ၊ သံေျခက်င္း အခတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ရွင္သန္မွဳေတြနဲ႔ ခင္းက်င္းျပသထား တာပါ ) ေခ်ာက္ကမၻာႀကီးထဲမွ လူသားမ်ားအေၾကာင္း အျမည္းေလာက္ေဖၚျပဖုိ႔ ႀကိဳးစားထားတဲ့ ျပခန္းေလး တခန္းပါ။
သင့္ရဲ့ဘယ္ဘက္မွာ ပထမဆုံး ျမန္မာျပည္ေျမပုံကို ေတြ႔ရမယ္။
ျမစ္ႀကီးေတြ အသြယ္သြယ္စီးလုိ႔၊ ေတာင္တန္းတြန္႔ေခါက္ႀကီးေတြ၊ ေျမျပန္႔လြင္ျပင္ က်ယ္ႀကီးေတြ၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသနဲ႔ ထူထပ္သစ္ေတာႀကီးမ်ား။ သင့္မ်က္စိ ထဲမွာ ေရနံေတြ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြ၊ ကၽြန္းသစ္ေတြနဲ႔ ႂကြယ္၀လွတဲ့ ေရထြက္ေျမထြက္ပစၥည္းေတြကို ေျပးျမင္မိလိမ့္မယ္။ ဟုတ္တယ္၊ ဒါေတြဟာ တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ျပည္သူေတြရဲ့ အိပ္မက္ေတြ အနာဂါတ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဘူးတယ္။
အခုေတာ့ စစ္အာဏာရွင္တစုအတြက္ ဒါေတြက အဆိပ္ပင္ကုိေလာင္းတဲ့ေရ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ သံခ်ပ္ကာကားေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ တုိက္ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ အႏုျမဴဓါတ္ေပါင္းဖုိနဲ႔ ႏူိင္ငံရပ္ျခား လွ်ိဳ႕၀ွက္ဘဏ္စာရင္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ျပည္သူေတြအတြက္ေတာ့ အခုခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတုိင္း ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ားမွာ ေထာင္နံရံ အုတ္တံတုိင္းေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ တကယ္ရလုိက္တာက အဲဒါပဲ၊
အားလုံေပါင္း သုံးဆယ့္ရွစ္ေထာင္ ရွိတယ္။ တည္ေနရာ၊ ျမိဳ႕အမည္ႏွင့္တကြ ေဖၚျပထားပါတယ္။ ပုံႏွဳိင္းေျပာရရင္ ေတာင္တုိင္းမွာ စႏၵကူးမရွိေပမယ့္ ေထာင္တုိင္းမွာ ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္သားရွိတယ္လုိ႔ ဆုိရမလုိ႔ပါ။ ( ခုိးဆုိးလုယက္၊ လူသတ္ မုဒိန္း အစရွိတဲ့ ဘာရာဇ၀တ္မွဳတခုကုိမွ မက်ဳးလြန္ရပါပဲနဲ႔၊ အမွန္တရားကို ျမတ္ႏူိးမိလုိ႔၊ အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္မိလို႔၊ အမွန္တရားနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိလုိ႔ ဆုိၿပီး နံရံေလးဘက္ၾကား အပုိ႔ခံခဲ့ရတဲ့သူေတြဟာ ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြျဖစ္တယ္ ) ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား တဦးတည္းပင္ ျဖစ္ေစ ေထာင္ထဲမွာ က်န္ေနအုံးေတာ့ အမွန္တရားဟာ ေထာင္ခ်ခံေနရဆဲပဲလို႔ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ေျပာခြင့္ရွိတယ္။ အမွန္တရားကို ေထာင္ခ်တဲ့သူဟာ အမွန္တရား ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မလာႏူိင္ဘူး။
ဒီမွာ ေထာင္ေတြရဲ႕ ဓါတ္ပုံေတြ၊ ဖြဲ႕စည္းပုံ ပုံၾကမ္းေတြ၊ အခန္းအလည္ စားပြဲေပၚမွာက အင္းစိန္ ဗဟိုစံျပအက်ဥ္းေထာင္ရဲ့ ပုံစံငယ္နဲ႔၊ ေထာင္ထဲထည့္ ထားျပီးတာေတာင္ ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို အထီးက်န္ သတၱ၀ါေတြ ျဖစ္ေအာင္ စံနစ္တက် ပက္ပက္စက္စက္ ႀကံစည္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ တိရိစာၦန္ရုံထဲက က်ားေလွာင္အိမ္ဆန္ဆန္ တုိက္ပုံစံငယ္ေလးမ်ား စတာေတြကိုလည္း ဆက္လက္ေတြျမင္ႏူိင္တယ္။
ကားခ်ပ္ေပၚက ဓါတ္ပုံေတြကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ အက်ဥ္းသားေတြကို အတင္းအၾကပ္ သြတ္သြင္းထားတဲ့ ေထာင္ပုံစံေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ (ပုံစံ ဆုိတာ ေထာင္စကားလုံးပါ) ပေဒသရာဇ္ေခတ္က အရွင္နဲ႔ ေက်းကၽြန္ ဆက္ဆံ ေရးကို ေထာင္အာဏာပိုင္နဲ႔ အက်ဥ္းသားၾကားမွာ ထူေထာင္ထားရွိျပီး အက်ဥ္းေထာင္ ထဲေရာက္လာတဲ့ လူတေယာက္ရဲ့ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာနဲ႔ ေမြးရာပါ လူ႕ဂုဏ္သိကၡာကို အၫြဳန္႔ခ်ဳိးဖုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ႀကံစည္ထားတာပါ။ ေမာ္ဖူးေစ ဆိုမွ ေခါင္းကိုေမာ့ခြင့္ရွိတဲ့ ရုိးရုိးပုံစံကစျပီး၊ သူတုိ႔ရဲ့ က်ဳိးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္မွဳကင္းမဲ့ျပီး ေစာ္ကားအႏူိင္က်င့္တဲ့ စည္းကမ္းဥပေဒေတြကို အလြယ္တကူလက္ခံဖုိ႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးတဲ့သူေတြကုိ ေပးေလ့ရွိတဲ့ လူတေယာက္ရဲ့ ခႏၵာကိုယ္ကို မိနစ္စကၠန္႔နဲ႔အမွ် ပင္ပန္းနာက်င္ေစတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ပုံစံႀကီးအဆုံး ေဖၚျပထားပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္သာ အျမစ္ခုိင္သြားခဲ့ရင္ ဒီ ေထာင္ပုံစံေတြဟာ နံရံေလးဘက္ရဲ့အျပင္က ျမန္မာျပည္သူတရပ္လုံး လက္ခံလုိက္နာရမယ့္ ပုံစံေတြ ျဖစ္မလာဘူးလုိ႔ ဘယ္သူေျပာႏူိင္မွာလဲ။ (တကယ္ေတာ့ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ ဆုိတာကလည္း ေဘာင္းဘီ၀တ္ထားတဲ့ သက္ဦးဆံပိုင္ ပေဒသရာဇ္စံနစ္ပါပဲ)
ေနာက္ကားခ်ပ္တခုေပၚမွာေတာ့ အက်ဥ္းသားေတြ ေရငင္ေနပုံကို သရုပ္ေဖၚ ထားတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္၊ သရက္ေထာင္ဆုိတာ ႏူိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို ဖိႏွိပ္တဲ့ေနရာမွာ နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ အဆုိးဆုံးေထာင္တခု ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီမွာ ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြဟာ အေတာင္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္နက္တဲ့ တြင္းထဲကေရ ကို စည္ပိုင္းအေသးစားတလုံးနဲ႔ လူရွစ္ေယာက္အားကိုသုံးျပီး ဆြဲတင္ၾကရတယ္။ တပုံး မဟုတ္ဘူး၊ ႏွစ္ပုံးမဟုတ္ဘူး။ တေဆာင္လုံး တေထာင္လုံးနီးပါး သုံးဖုိ႔ ခ်ဳိးဖုိ႔ ဆြဲခဲ့ၾကရတယ္။ အဲဒါကို ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြ ေျပာဆုိပုံက က်န္းမာေရးအတြက္ ကာယေလ့က်င့္ခန္းသေဘာ လုပ္ေပးထားတာပါတဲ့။ မဟာကရုဏာႀကီးမားလွတဲ့ စစ္အစုိးရဆီက က်ေနာ္တုိ႔ ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရခဲ့တဲ့ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မွဳဆိုတာ အဲဒါပါပဲ။
ရဲဘက္လုိ႔ေခၚတဲ့ အလုပ္စခန္းအသီးသီးမွာရွိတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ မ၀ေရစာ စားရျပီး မတန္တဆ အခုိင္းခံေနရတဲ့ ဘ၀ကိုလည္း ဓါတ္ပုံေတြက ဆက္ေျပာျပေနပါတယ္။ ေမာင္ထင္ရဲ့ ငဘသာ အဲဒီရဲဘက္စခန္းေတြကို ေရာက္ခဲ့ရင္ ဂ်ပန္ေခတ္ကေခၽြးတပ္စခန္းဆုိတာ ပန္းခင္းထဲျမင္းစီးရသလုိပဲလုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ပါလိမ့္မယ္။ ဂ်ပန္ေတြဟာ စစ္အစုိးရေလာက္မပါးနပ္တဲ့အတြက္ သူတုိ႔ရဲ့ေခၽြးတပ္ကို လုပ္အားေပးလုိ႔ မေခၚတတ္ခဲ့ပါဘူး။ လုပ္အားေပးနဲ႔ ရဲဘက္ စခန္းဆုိတာကလည္း ဒဂၤါးျပားရဲ့ ေခါင္းနဲ႔ပန္းလုိ အဓိပါယ္ သိပ္မေ၀းပါဘူး။
ဒီေန႔ေခတ္ဟာ ပညာေခတ္တဲ့။ အရာရာကို ျငင္းပယ္ေလ့ရွိတဲ့ စစ္အစုိးရကေတာင္ သံေယာင္လုိက္ျပီး ေျပာတတ္ေနပါၿပီ။ အဲဒီ့ပညာေခတ္ကလူေတြဟာ အရြယ္သုံးပါး စလုံးမွာ အျမဲမျပတ္ ေလ့လာဆည္းပူးေနၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ပညာေခတ္မေရာက္ခင္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္က တုိင္းတပါးသား နယ္ခ်ဲ႕ အစုိးရလက္ထက္မွာေတာင္ ေထာင္က်ခံ ႏူိင္ငံေရးသမားေတြဟာ ေထာင္ထဲမွာ စာေပဖတ္ရွဳခြင့္၊ ေရးသားခြင့္၊ ေလ့လာသင္ၾကားခြင့္ေတြ တရား၀င္ရရွိခဲ့ေပမယ့္၊ အခု ကိုယ့္အမ်ဳိးသားအခ်င္းခ်င္း စစ္အစုိးရ လက္ေအာက္မွာေတာ့ စာေပဆုိတာ ေဆးေပါ့လိပ္ ဖင္ဆီခံခြာျပီး ရွာဖတ္ရတဲ့ဘ၀ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ေထာင္၀င္စာမွာပါတဲ့ ဟင္းထုပ္လာတဲ့ သတင္းစာစကၠဴ လက္၀ါးေလာက္ဆုိရင္ေတာင္ ခ်ိန္ကိုက္ဗုံး တလုံးကို ရွာေတြ႔သလုိ ျပဴးတူးျပဲတဲနဲ႔ ဘူး၀မွာ အသိမ္းခံၾကရပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဆုိး၀ါးစြာဖိႏွိပ္ထားတဲ့ အေျခအေနၾကားမွာကိုပဲ က်ေနာ္တုိ႔ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ေတြဟာ ေလ့လာသင္ၾကားေရးနဲ႔ ရဲေဘာ္ခ်င္းၾကား ကူးလူးဆက္ဆံေရးကုိ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ဖန္တီးျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ပလစ္စတစ္ေပၚမွာ သံေခ်ာင္းနဲ႔ျခစ္ျပီး စာေရးနည္း။ မိွန္ပ်တဲ့ မီးေရာင္ေအာက္မွာ နံရံေပၚအရိပ္ဟပ္ျပီး ဖတ္နည္းေတြကို ဓါတ္ပုံထဲမွာသင္ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။
စာေရးဆရာႀကီးတေယာက္က ေထာင္ကုိ ဘ၀တကၠသိုလ္လုိ႔ေခၚဆုိခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြဟာ ေထာင္ထဲမွာ အမ်ားႀကီး ေလ့လာ သင္ၾကားခဲ့ၾကတယ္။ ဖိႏိွပ္သူက ေလ့လာသင္ၾကားေရး ကင္းေ၀းျပတ္ေတာက္ျပီး က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ အသိဥာဏ္ေတြကို အေၾကာေသ သြားေအာင္ ရည္ရြယ္ခဲ့ေလေလ က်ေနာ္တုိ႔က ေလ့လာသင္ၾကားၾကေလေလပဲ။
အခုသင္ေတြ႔ေနရတဲ့ ေရာင္စုံအိတ္လွလွေလးေတြ၊ ႀကဳိးပုတီးေတြ၊ ဆပ္ျပာနဲ႔ ထုဆစ္ထားတဲ့ အရုပ္ေလးေတြ၊ သုိးေမႊးလက္ကိုင္ပု၀ါေလးေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ေလ့လာသင္ၾကားေရးနဲ႔ပတ္သတ္ျပီး အာဏာပိုင္အလုိကို ဆန္႔က်င္လွဳပ္ရွားရင္းက ထြက္လာတဲ့ ထုတ္ကုန္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ရွည္မွဳ၊ အာရုံစူးစုိက္မွဳနဲ႔ အတတ္ပညာတစုံတရာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ေတြဟာ တကယ္ပဲ ေလ့လာသင္ၾကားခဲ့ၾကပါတယ္။
ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရဲ့ အသိဥာဏ္၊ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ တုိက္ပြဲ၀င္စိတ္ဓါတ္ ေတြဟာ စစ္အစုိးရရဲ့အလုိက် ေထာင္ထဲမွာ ေသဆုံးမသြားခဲ့တာဟာ ဒီေလ့လာသင္ၾကားေရးေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္၊ ဒီေလ့လာ သင္ၾကားေရးေၾကာင့္ပဲ စစ္အစုိးရဆန္႔က်င္ေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ေဟာင္းေတြ ျပန္လည္ စုရုံးမိၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အမွန္တရားအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္တာဟာ လူသားရဲ့အျမင့္မားဆုံး အဓိပါယ္ျဖစ္ျပီး၊ အဲဒီလုိ တုိက္ပြဲ၀င္ေနသူေတြကို အသိအမွတ္ျပဳတာ၊ အားေပးေထာက္ခံတာ ဟာလည္း ေလးနက္တဲ့ အႏွစ္သာရျဖစ္တယ္။ တုိက္ပြဲ၀င္အင္အားစုေတြနဲ႔ ကမာၻ႔မိသားစုတုိ႔ၾကားက ေႏြးေထြးနီးကပ္တဲ့ ဆက္ဆံေရးနဲ႔ အာဏာရွင္စံနစ္အေပၚ အဆုံးတေန႔ ေအာင္ပဲြခံေရးအဓိဌာန္ကို ကတၱီပါဖုံးစားပြဲေလးေပၚ မီးေမာင္းထုိးျပထားတဲ့ ဆုတံဆိပ္ေတြမွာ ေတြ႔ရွိႏူိင္ပါတယ္၊ ဒီဆုတံဆိပ္ေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲေဘာ္ေတြရဲ့ အတၱအဆာေျပမွဳနဲ႔ တကုိယ္ရည္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမွဳတုိ႔အတြက္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားစရာ ရင္ဘတ္ကေရႊၾကယ္သီးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြရဲ့ နာက်င္ပင္ပန္းေနတဲ့ ဘ၀ေတြနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ အေငြ႔မေသႏုိင္တဲ့ မတရားမွဳဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓါတ္ေတြအေပၚ ကမာၻႀကီးရဲ့ အသိအမွတ္ျပဳ မွတ္တမ္းေတြပါ။
ေထာင္ထဲကထြက္လာတဲ့ ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတုိင္းမွာ ေသရြာျပန္မွတ္တမ္း ကိုယ္စီနဲ႔ပါ၊ ဒီမွတ္တမ္းေတြကို ကမာၻကသိေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔ ထုတ္ေ၀ခဲ့ၾက ပါတယ္။ ေနာင္လည္း ထုတ္ေ၀ေနၾကမွာပါ။ စစ္အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္ေရးတုိက္ပြဲ မျပီးဆုံးေသးသမွ် ဒီမွတ္တမ္းေတြကလည္း ကုန္ဆုံးသြားမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အခုျပသထားတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ေအေအပီပီက ေလာေလာဆယ္ထုတ္ေ၀ထားတဲ့ ရွင္သန္ျခင္းအတြက္ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားကို သင္ဖတ္ၾကည့္ပါ၊ ဧရာ၀တီမဂၢဇင္း မ်က္ႏွာဖုံးေပၚက ေျခက်င္းခတ္ခံထားရတဲ့ ေျခေထာက္တစုံဟာ ဘယ္လုိဆက္လက္ ရပ္တည္ ေလ်ာက္လွမ္းခဲ့သလဲ။ ျမန္မာျပည္သူေတြ အဖိႏွိပ္ခံဘ၀မွာ ဘယ္လုိစိတ္ဓါတ္နဲ႔ ဆက္လက္ရွင္သန္ ေနၾကသလဲ။
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ရင္ထဲမွ သင္တုိ႔၏ရင္ထဲသုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္ေ၀မွ်လုိက္ပါတယ္။
ဒီအခန္းထဲက မထြက္ခင္မွာ သင့္ကိုႏွဳတ္ဆက္ေနတဲ့ ဓါတ္ပုံေတြထဲက ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ မ်က္ႏွာေတြဟာ ဒီေန႔စစ္အာဏာရွင္ရဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ က်န္ရွိေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ အလံမလွဲတဲ့ရဲေဘာ္ ညီအကုိေတာ္ ႏူိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြပါ။ တခ်ဳိ႕ဆုိ က်ခံေနရတဲ့ ေထာင္ဒဏ္ႏွစ္ေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ့ လက္ရွိအသက္ထက္ ႀကီးပါတယ္။
ဟုတ္ကဲ့၊ ႏွဳတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္။
သင္သြားေလရာ ေနရာတုိင္းဆီ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ျပခန္းကေလးကို သင့္ကုိယ္ႏွင့္မကြာ ယူေဆာင္သြားေပးပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ၊
အခု အဖမ္းခံရတဲ့သူေတြထဲက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သူတုိ႔ဘ၀ရဲ႔ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္ေတြကုိ ေထာင္ထဲမွာ ဆုံးရွဳံးခဲ့ၾကရဘူးတဲ့ သူေတြပါ။ သူတုိ႔ရဲ ေပးဆပ္မွဳဟာ သိၾကားမင္း မ်က္ရည္က်ေလာက္ပါတယ္။
၂၀၀၀ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ေလာက္ ေထာင္ထဲကျပန္ထြက္လာတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ေဟာင္းေတြစုစည္းၿပီး အထဲမွာက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္း သားေတြအတြက္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ အားေပးကူညီႏုိင္ဖုိ႔ နယ္စပ္တေနရာမွာ အသင္းကေလးတခု ဖြဲ႔ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ နုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္း (ျမန္မာႏုိင္ငံ) ေအေအပီပီ လုိ႔ေခၚပါတယ္။
ဒီအသင္းက နယ္စပ္မွာ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႔ဘ၀၊ ျမန္မာႏုိင္ငံက ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြရဲ႔ဘ၀ကုိ ကမာၻက စာနာနားလည္ႏုိင္ဖုိ႔၊ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေရး အေပၚ ႏုိင္ငံတကာက အားေပးေထာက္ခံလာေစဖုိ႔ ရည္ရြယ္ၿပီး သူတုိ႔ရဲ႔ တကယ့္ ဘ၀အေတြ႔အႀႀကံဳေတြကုိ အရင္းတည္ၿပီး ျပခန္းကေလးတခု စီစဥ္ဖြင့္လွစ္ ခဲ့ပါတယ္။
ဒီျပခန္းကေလးအေၾကာင္း မိတ္ဆက္စာတမ္းကေလးတခု ေရးျဖစ္ခဲ့တာကုိ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္လာလုိ႔ ဒီေနရာမွာ ထပ္မံေ၀ငွလုိက္ပါတယ္။
..........
ရင္နဲ႔ခင္းတဲ့ျပခန္းကေလး
နယ္စပ္ျမိဳ႕ကေလးရဲ့တေနရာ သြပ္၀င္းတံခါး၀ထဲ ခ်ဳိးေကြ႕၀င္လုိက္ရင္ သရက္ပင္ အုပ္အုပ္နဲ႔ ေျမနီလမ္းကေလးရဲ့အဆုံးမွာ ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလးတလုံး ရွိပါတယ္။ အိမ္ေဘးကပ္ရက္ ကားဂုိေဒါင္ဆန္ဆန္ အခန္းကေလးေရွ႕မွာ သံတုိင္ေတြ စုိက္ထားတဲ့ ဘူးတံခါးေလးတခ်ပ္ကုိ သင္ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ေခါင္းလည္းငုံ႔၊ ခြလည္းေက်ာ္ရမယ့္ ဒီတံခါးအေသးေလးေနာက္မွာ သင့္ကုိ ဖိတ္ေခၚေနတဲ့၊ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားျပခန္းလုိ႔ေခၚတဲ့ ေမွာင္ေမွာင္က်ဥ္းက်ဥ္း အခန္းကေလးတခန္းရွိပါတယ္။ ပထမဆုံးအေနနဲ႔ တံခါးေရွ႕မွာ ခဏရပ္ၿပီး အသက္၀၀ရွဳလုိက္ဖုိ႔ မေမ့ပါနဲ႔။
ကဲ တံခါးကိုဆြဲဖြင့္လုိက္ပါ။
အခန္းထဲကို လွမ္း၀င္လုိက္ရင္ပဲ သင္ဟာ ေခ်ာက္ကမာၻႀကီးတခုထဲကို ျပဳတ္က်သြားသလုိ ခံစားရေကာင္း ခံစားရလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။ ဒါဟာ နတ္ဆုိးတေကာင္ရဲ့ေထာင္ေခ်ာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ သာယာလွပတဲ့ ဒီကမၻာေျမ ေပၚက သင္တုိ႔ရဲ့ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းခံထားရတဲ့ အေမွာင္မုိက္ဆုံး ေထာင့္က်ဥ္းကေလး တခုပါ။ ဒီေန႔ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ့ တကယ့္ဘ၀ပါ။ ဒါကို စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ အတတ္ပညာေတြနဲ႔ ဖန္တီးတင္ဆက္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ( က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ က်ဥ္စက္နဲ႔အတုိ႔ခံခဲ့ရတဲ့ ႏွလုံးသားေတြ၊ အိတ္မဲႀကီးနဲ႔ အစြတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ စစ္ဖိနပ္နဲ႔ အနင္းခံခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္ေတြ၊ သံေျခက်င္း အခတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ရွင္သန္မွဳေတြနဲ႔ ခင္းက်င္းျပသထား တာပါ ) ေခ်ာက္ကမၻာႀကီးထဲမွ လူသားမ်ားအေၾကာင္း အျမည္းေလာက္ေဖၚျပဖုိ႔ ႀကိဳးစားထားတဲ့ ျပခန္းေလး တခန္းပါ။
သင့္ရဲ့ဘယ္ဘက္မွာ ပထမဆုံး ျမန္မာျပည္ေျမပုံကို ေတြ႔ရမယ္။
ျမစ္ႀကီးေတြ အသြယ္သြယ္စီးလုိ႔၊ ေတာင္တန္းတြန္႔ေခါက္ႀကီးေတြ၊ ေျမျပန္႔လြင္ျပင္ က်ယ္ႀကီးေတြ၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသနဲ႔ ထူထပ္သစ္ေတာႀကီးမ်ား။ သင့္မ်က္စိ ထဲမွာ ေရနံေတြ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြ၊ ကၽြန္းသစ္ေတြနဲ႔ ႂကြယ္၀လွတဲ့ ေရထြက္ေျမထြက္ပစၥည္းေတြကို ေျပးျမင္မိလိမ့္မယ္။ ဟုတ္တယ္၊ ဒါေတြဟာ တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ျပည္သူေတြရဲ့ အိပ္မက္ေတြ အနာဂါတ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဘူးတယ္။
အခုေတာ့ စစ္အာဏာရွင္တစုအတြက္ ဒါေတြက အဆိပ္ပင္ကုိေလာင္းတဲ့ေရ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ သံခ်ပ္ကာကားေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ တုိက္ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ အႏုျမဴဓါတ္ေပါင္းဖုိနဲ႔ ႏူိင္ငံရပ္ျခား လွ်ိဳ႕၀ွက္ဘဏ္စာရင္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ျပည္သူေတြအတြက္ေတာ့ အခုခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတုိင္း ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ားမွာ ေထာင္နံရံ အုတ္တံတုိင္းေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ တကယ္ရလုိက္တာက အဲဒါပဲ၊
အားလုံေပါင္း သုံးဆယ့္ရွစ္ေထာင္ ရွိတယ္။ တည္ေနရာ၊ ျမိဳ႕အမည္ႏွင့္တကြ ေဖၚျပထားပါတယ္။ ပုံႏွဳိင္းေျပာရရင္ ေတာင္တုိင္းမွာ စႏၵကူးမရွိေပမယ့္ ေထာင္တုိင္းမွာ ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္သားရွိတယ္လုိ႔ ဆုိရမလုိ႔ပါ။ ( ခုိးဆုိးလုယက္၊ လူသတ္ မုဒိန္း အစရွိတဲ့ ဘာရာဇ၀တ္မွဳတခုကုိမွ မက်ဳးလြန္ရပါပဲနဲ႔၊ အမွန္တရားကို ျမတ္ႏူိးမိလုိ႔၊ အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္မိလို႔၊ အမွန္တရားနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိလုိ႔ ဆုိၿပီး နံရံေလးဘက္ၾကား အပုိ႔ခံခဲ့ရတဲ့သူေတြဟာ ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြျဖစ္တယ္ ) ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား တဦးတည္းပင္ ျဖစ္ေစ ေထာင္ထဲမွာ က်န္ေနအုံးေတာ့ အမွန္တရားဟာ ေထာင္ခ်ခံေနရဆဲပဲလို႔ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ေျပာခြင့္ရွိတယ္။ အမွန္တရားကို ေထာင္ခ်တဲ့သူဟာ အမွန္တရား ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မလာႏူိင္ဘူး။
ဒီမွာ ေထာင္ေတြရဲ႕ ဓါတ္ပုံေတြ၊ ဖြဲ႕စည္းပုံ ပုံၾကမ္းေတြ၊ အခန္းအလည္ စားပြဲေပၚမွာက အင္းစိန္ ဗဟိုစံျပအက်ဥ္းေထာင္ရဲ့ ပုံစံငယ္နဲ႔၊ ေထာင္ထဲထည့္ ထားျပီးတာေတာင္ ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို အထီးက်န္ သတၱ၀ါေတြ ျဖစ္ေအာင္ စံနစ္တက် ပက္ပက္စက္စက္ ႀကံစည္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ တိရိစာၦန္ရုံထဲက က်ားေလွာင္အိမ္ဆန္ဆန္ တုိက္ပုံစံငယ္ေလးမ်ား စတာေတြကိုလည္း ဆက္လက္ေတြျမင္ႏူိင္တယ္။
ကားခ်ပ္ေပၚက ဓါတ္ပုံေတြကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ အက်ဥ္းသားေတြကို အတင္းအၾကပ္ သြတ္သြင္းထားတဲ့ ေထာင္ပုံစံေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ (ပုံစံ ဆုိတာ ေထာင္စကားလုံးပါ) ပေဒသရာဇ္ေခတ္က အရွင္နဲ႔ ေက်းကၽြန္ ဆက္ဆံ ေရးကို ေထာင္အာဏာပိုင္နဲ႔ အက်ဥ္းသားၾကားမွာ ထူေထာင္ထားရွိျပီး အက်ဥ္းေထာင္ ထဲေရာက္လာတဲ့ လူတေယာက္ရဲ့ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာနဲ႔ ေမြးရာပါ လူ႕ဂုဏ္သိကၡာကို အၫြဳန္႔ခ်ဳိးဖုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ႀကံစည္ထားတာပါ။ ေမာ္ဖူးေစ ဆိုမွ ေခါင္းကိုေမာ့ခြင့္ရွိတဲ့ ရုိးရုိးပုံစံကစျပီး၊ သူတုိ႔ရဲ့ က်ဳိးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္မွဳကင္းမဲ့ျပီး ေစာ္ကားအႏူိင္က်င့္တဲ့ စည္းကမ္းဥပေဒေတြကို အလြယ္တကူလက္ခံဖုိ႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးတဲ့သူေတြကုိ ေပးေလ့ရွိတဲ့ လူတေယာက္ရဲ့ ခႏၵာကိုယ္ကို မိနစ္စကၠန္႔နဲ႔အမွ် ပင္ပန္းနာက်င္ေစတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ပုံစံႀကီးအဆုံး ေဖၚျပထားပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္သာ အျမစ္ခုိင္သြားခဲ့ရင္ ဒီ ေထာင္ပုံစံေတြဟာ နံရံေလးဘက္ရဲ့အျပင္က ျမန္မာျပည္သူတရပ္လုံး လက္ခံလုိက္နာရမယ့္ ပုံစံေတြ ျဖစ္မလာဘူးလုိ႔ ဘယ္သူေျပာႏူိင္မွာလဲ။ (တကယ္ေတာ့ စစ္အာဏာရွင္စံနစ္ ဆုိတာကလည္း ေဘာင္းဘီ၀တ္ထားတဲ့ သက္ဦးဆံပိုင္ ပေဒသရာဇ္စံနစ္ပါပဲ)
ေနာက္ကားခ်ပ္တခုေပၚမွာေတာ့ အက်ဥ္းသားေတြ ေရငင္ေနပုံကို သရုပ္ေဖၚ ထားတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္၊ သရက္ေထာင္ဆုိတာ ႏူိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို ဖိႏွိပ္တဲ့ေနရာမွာ နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ အဆုိးဆုံးေထာင္တခု ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီမွာ ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြဟာ အေတာင္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္နက္တဲ့ တြင္းထဲကေရ ကို စည္ပိုင္းအေသးစားတလုံးနဲ႔ လူရွစ္ေယာက္အားကိုသုံးျပီး ဆြဲတင္ၾကရတယ္။ တပုံး မဟုတ္ဘူး၊ ႏွစ္ပုံးမဟုတ္ဘူး။ တေဆာင္လုံး တေထာင္လုံးနီးပါး သုံးဖုိ႔ ခ်ဳိးဖုိ႔ ဆြဲခဲ့ၾကရတယ္။ အဲဒါကို ေထာင္အာဏာပုိင္ေတြ ေျပာဆုိပုံက က်န္းမာေရးအတြက္ ကာယေလ့က်င့္ခန္းသေဘာ လုပ္ေပးထားတာပါတဲ့။ မဟာကရုဏာႀကီးမားလွတဲ့ စစ္အစုိးရဆီက က်ေနာ္တုိ႔ ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရခဲ့တဲ့ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မွဳဆိုတာ အဲဒါပါပဲ။
ရဲဘက္လုိ႔ေခၚတဲ့ အလုပ္စခန္းအသီးသီးမွာရွိတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြရဲ့ မ၀ေရစာ စားရျပီး မတန္တဆ အခုိင္းခံေနရတဲ့ ဘ၀ကိုလည္း ဓါတ္ပုံေတြက ဆက္ေျပာျပေနပါတယ္။ ေမာင္ထင္ရဲ့ ငဘသာ အဲဒီရဲဘက္စခန္းေတြကို ေရာက္ခဲ့ရင္ ဂ်ပန္ေခတ္ကေခၽြးတပ္စခန္းဆုိတာ ပန္းခင္းထဲျမင္းစီးရသလုိပဲလုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ပါလိမ့္မယ္။ ဂ်ပန္ေတြဟာ စစ္အစုိးရေလာက္မပါးနပ္တဲ့အတြက္ သူတုိ႔ရဲ့ေခၽြးတပ္ကို လုပ္အားေပးလုိ႔ မေခၚတတ္ခဲ့ပါဘူး။ လုပ္အားေပးနဲ႔ ရဲဘက္ စခန္းဆုိတာကလည္း ဒဂၤါးျပားရဲ့ ေခါင္းနဲ႔ပန္းလုိ အဓိပါယ္ သိပ္မေ၀းပါဘူး။
ဒီေန႔ေခတ္ဟာ ပညာေခတ္တဲ့။ အရာရာကို ျငင္းပယ္ေလ့ရွိတဲ့ စစ္အစုိးရကေတာင္ သံေယာင္လုိက္ျပီး ေျပာတတ္ေနပါၿပီ။ အဲဒီ့ပညာေခတ္ကလူေတြဟာ အရြယ္သုံးပါး စလုံးမွာ အျမဲမျပတ္ ေလ့လာဆည္းပူးေနၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ပညာေခတ္မေရာက္ခင္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္က တုိင္းတပါးသား နယ္ခ်ဲ႕ အစုိးရလက္ထက္မွာေတာင္ ေထာင္က်ခံ ႏူိင္ငံေရးသမားေတြဟာ ေထာင္ထဲမွာ စာေပဖတ္ရွဳခြင့္၊ ေရးသားခြင့္၊ ေလ့လာသင္ၾကားခြင့္ေတြ တရား၀င္ရရွိခဲ့ေပမယ့္၊ အခု ကိုယ့္အမ်ဳိးသားအခ်င္းခ်င္း စစ္အစုိးရ လက္ေအာက္မွာေတာ့ စာေပဆုိတာ ေဆးေပါ့လိပ္ ဖင္ဆီခံခြာျပီး ရွာဖတ္ရတဲ့ဘ၀ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ေထာင္၀င္စာမွာပါတဲ့ ဟင္းထုပ္လာတဲ့ သတင္းစာစကၠဴ လက္၀ါးေလာက္ဆုိရင္ေတာင္ ခ်ိန္ကိုက္ဗုံး တလုံးကို ရွာေတြ႔သလုိ ျပဴးတူးျပဲတဲနဲ႔ ဘူး၀မွာ အသိမ္းခံၾကရပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဆုိး၀ါးစြာဖိႏွိပ္ထားတဲ့ အေျခအေနၾကားမွာကိုပဲ က်ေနာ္တုိ႔ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ေတြဟာ ေလ့လာသင္ၾကားေရးနဲ႔ ရဲေဘာ္ခ်င္းၾကား ကူးလူးဆက္ဆံေရးကုိ မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ဖန္တီးျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ပလစ္စတစ္ေပၚမွာ သံေခ်ာင္းနဲ႔ျခစ္ျပီး စာေရးနည္း။ မိွန္ပ်တဲ့ မီးေရာင္ေအာက္မွာ နံရံေပၚအရိပ္ဟပ္ျပီး ဖတ္နည္းေတြကို ဓါတ္ပုံထဲမွာသင္ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။
စာေရးဆရာႀကီးတေယာက္က ေထာင္ကုိ ဘ၀တကၠသိုလ္လုိ႔ေခၚဆုိခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြဟာ ေထာင္ထဲမွာ အမ်ားႀကီး ေလ့လာ သင္ၾကားခဲ့ၾကတယ္။ ဖိႏိွပ္သူက ေလ့လာသင္ၾကားေရး ကင္းေ၀းျပတ္ေတာက္ျပီး က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ အသိဥာဏ္ေတြကို အေၾကာေသ သြားေအာင္ ရည္ရြယ္ခဲ့ေလေလ က်ေနာ္တုိ႔က ေလ့လာသင္ၾကားၾကေလေလပဲ။
အခုသင္ေတြ႔ေနရတဲ့ ေရာင္စုံအိတ္လွလွေလးေတြ၊ ႀကဳိးပုတီးေတြ၊ ဆပ္ျပာနဲ႔ ထုဆစ္ထားတဲ့ အရုပ္ေလးေတြ၊ သုိးေမႊးလက္ကိုင္ပု၀ါေလးေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ေလ့လာသင္ၾကားေရးနဲ႔ပတ္သတ္ျပီး အာဏာပိုင္အလုိကို ဆန္႔က်င္လွဳပ္ရွားရင္းက ထြက္လာတဲ့ ထုတ္ကုန္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ရွည္မွဳ၊ အာရုံစူးစုိက္မွဳနဲ႔ အတတ္ပညာတစုံတရာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ေတြဟာ တကယ္ပဲ ေလ့လာသင္ၾကားခဲ့ၾကပါတယ္။
ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရဲ့ အသိဥာဏ္၊ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ တုိက္ပြဲ၀င္စိတ္ဓါတ္ ေတြဟာ စစ္အစုိးရရဲ့အလုိက် ေထာင္ထဲမွာ ေသဆုံးမသြားခဲ့တာဟာ ဒီေလ့လာသင္ၾကားေရးေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္၊ ဒီေလ့လာ သင္ၾကားေရးေၾကာင့္ပဲ စစ္အစုိးရဆန္႔က်င္ေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ေဟာင္းေတြ ျပန္လည္ စုရုံးမိၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အမွန္တရားအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္တာဟာ လူသားရဲ့အျမင့္မားဆုံး အဓိပါယ္ျဖစ္ျပီး၊ အဲဒီလုိ တုိက္ပြဲ၀င္ေနသူေတြကို အသိအမွတ္ျပဳတာ၊ အားေပးေထာက္ခံတာ ဟာလည္း ေလးနက္တဲ့ အႏွစ္သာရျဖစ္တယ္။ တုိက္ပြဲ၀င္အင္အားစုေတြနဲ႔ ကမာၻ႔မိသားစုတုိ႔ၾကားက ေႏြးေထြးနီးကပ္တဲ့ ဆက္ဆံေရးနဲ႔ အာဏာရွင္စံနစ္အေပၚ အဆုံးတေန႔ ေအာင္ပဲြခံေရးအဓိဌာန္ကို ကတၱီပါဖုံးစားပြဲေလးေပၚ မီးေမာင္းထုိးျပထားတဲ့ ဆုတံဆိပ္ေတြမွာ ေတြ႔ရွိႏူိင္ပါတယ္၊ ဒီဆုတံဆိပ္ေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲေဘာ္ေတြရဲ့ အတၱအဆာေျပမွဳနဲ႔ တကုိယ္ရည္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမွဳတုိ႔အတြက္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားစရာ ရင္ဘတ္ကေရႊၾကယ္သီးေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူေတြရဲ့ နာက်င္ပင္ပန္းေနတဲ့ ဘ၀ေတြနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ အေငြ႔မေသႏုိင္တဲ့ မတရားမွဳဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓါတ္ေတြအေပၚ ကမာၻႀကီးရဲ့ အသိအမွတ္ျပဳ မွတ္တမ္းေတြပါ။
ေထာင္ထဲကထြက္လာတဲ့ ႏူိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတုိင္းမွာ ေသရြာျပန္မွတ္တမ္း ကိုယ္စီနဲ႔ပါ၊ ဒီမွတ္တမ္းေတြကို ကမာၻကသိေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔ ထုတ္ေ၀ခဲ့ၾက ပါတယ္။ ေနာင္လည္း ထုတ္ေ၀ေနၾကမွာပါ။ စစ္အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္ေရးတုိက္ပြဲ မျပီးဆုံးေသးသမွ် ဒီမွတ္တမ္းေတြကလည္း ကုန္ဆုံးသြားမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အခုျပသထားတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ေအေအပီပီက ေလာေလာဆယ္ထုတ္ေ၀ထားတဲ့ ရွင္သန္ျခင္းအတြက္ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားကို သင္ဖတ္ၾကည့္ပါ၊ ဧရာ၀တီမဂၢဇင္း မ်က္ႏွာဖုံးေပၚက ေျခက်င္းခတ္ခံထားရတဲ့ ေျခေထာက္တစုံဟာ ဘယ္လုိဆက္လက္ ရပ္တည္ ေလ်ာက္လွမ္းခဲ့သလဲ။ ျမန္မာျပည္သူေတြ အဖိႏွိပ္ခံဘ၀မွာ ဘယ္လုိစိတ္ဓါတ္နဲ႔ ဆက္လက္ရွင္သန္ ေနၾကသလဲ။
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔၏ရင္ထဲမွ သင္တုိ႔၏ရင္ထဲသုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္ေ၀မွ်လုိက္ပါတယ္။
ဒီအခန္းထဲက မထြက္ခင္မွာ သင့္ကိုႏွဳတ္ဆက္ေနတဲ့ ဓါတ္ပုံေတြထဲက ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ မ်က္ႏွာေတြဟာ ဒီေန႔စစ္အာဏာရွင္ရဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ က်န္ရွိေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ အလံမလွဲတဲ့ရဲေဘာ္ ညီအကုိေတာ္ ႏူိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြပါ။ တခ်ဳိ႕ဆုိ က်ခံေနရတဲ့ ေထာင္ဒဏ္ႏွစ္ေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ့ လက္ရွိအသက္ထက္ ႀကီးပါတယ္။
ဟုတ္ကဲ့၊ ႏွဳတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္။
သင္သြားေလရာ ေနရာတုိင္းဆီ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ျပခန္းကေလးကို သင့္ကုိယ္ႏွင့္မကြာ ယူေဆာင္သြားေပးပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ၊
Saturday, September 1, 2007
လြမ္းလုိက္တာ စိတၱရေလခါ
..ၾသဂုတ္လ ၃၁ ရက္ေန႔
လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္က အခုလုိအခ်ိန္ ပါရီၿမိဳ႕ရဲ႔ ညခ်မ္းတခုမွာ ကားတုိက္မွဳ
တခုျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေျပာစရာေတြ တပုံႀကီးက်န္ခဲ့တဲ့ ကမၻာေက်ာ္မေတာ္တဆမွဳ
ဟာ စိတ္ထိခုိက္လြယ္တဲ့လူေတြအတြက္ ေၾကကြဲစရာ လြမ္းပုံျပင္တပုဒ္
ျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။
တေနကုန္ထုတ္လႊင့္ခဲ့တဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္က ပန္းစ်ာပနမွာ
ေလရူးရင့္အုိထဲက မီးဖေယာင္းတုိင္ငယ္ ဆုိတဲ့ အယ္တန္ဂၽြန္ရဲ႔အလြမ္းမွာ
နစ္ေမ်ာခဲ့ဘူးတယ္။ အဂၤလန္ရဲ႔ႏွင္းဆီ ဘာ့ေၾကာင့္ ေႂကြလြင့္ခဲ့တာလဲ။
သူမဟာ ကမၻာေပၚမွာ အေကာင္းဆုံးအေမတဦးပါပဲ တဲ့။
မင္းသားဟယ္ရီက သူ႕အေမကုိရည္စူးၿပီး တကမၻာလုံးၾကားေအာင္
ျမည္တမ္းလုိက္တာပါ။ တကယ္ေတာ့ သားတုိင္းအတြက္ သူတုိ႔အေမေတြဟာ
ကမၻာေပၚမွာ အေကာင္းဆုံးအေမ ျဖစ္ေနမွာပါ။
က်ေနာ္ဟာ အေမ့ကုိ သတိရမိတယ္။
အေမက က်ေနာ့္ကုိ အေဖ့ဆီထားခဲ့တယ္။ အေဖကလည္း က်ေနာ့္ကုိ
အဖုိးအဖြားဆီမွာ ထားခဲ့တယ္။ အစမွာေတာ့ အေမနဲ႔ တလျခားတခါ၊
ႏွစ္လျခားတခါ ေတြ႔ခြင့္ရေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ အေမ မလာေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္လူပ်ဳိေပါက္ေလာက္ျဖစ္ေတာ့မွ အေမ့ကုိ ထုံ႔ပုိင္းထုံ႔ပုိင္း
ျပန္ဆုံျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ဟာ အေမ့ကုိ ခ်စ္ရေကာင္းမွန္းလည္းမသိ၊
လြမ္းရေကာင္းမွန္းလည္း မသိခဲ့ဘူး။ ေဆြမ်ဳိးအရင္းႀကီးမွန္း သိမွတ္ရုံထက္
မပုိဘူး။
မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀းတဲ့ေနရာကုိေရာက္ေနခ်ိန္မွာ တေန႔ေတာ့
သတင္းစကားတခု က်ေနာ္ဆီေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္တတ္ႏုိင္တာက
စကားလုံးေတြနဲ႔ မ်က္ရည္မပါတဲ့ ငုိေႂကြးခြင့္။
............
သတင္းစကား
လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္က အခုလုိအခ်ိန္ ပါရီၿမိဳ႕ရဲ႔ ညခ်မ္းတခုမွာ ကားတုိက္မွဳ
တခုျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေျပာစရာေတြ တပုံႀကီးက်န္ခဲ့တဲ့ ကမၻာေက်ာ္မေတာ္တဆမွဳ
ဟာ စိတ္ထိခုိက္လြယ္တဲ့လူေတြအတြက္ ေၾကကြဲစရာ လြမ္းပုံျပင္တပုဒ္
ျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။
တေနကုန္ထုတ္လႊင့္ခဲ့တဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္က ပန္းစ်ာပနမွာ
ေလရူးရင့္အုိထဲက မီးဖေယာင္းတုိင္ငယ္ ဆုိတဲ့ အယ္တန္ဂၽြန္ရဲ႔အလြမ္းမွာ
နစ္ေမ်ာခဲ့ဘူးတယ္။ အဂၤလန္ရဲ႔ႏွင္းဆီ ဘာ့ေၾကာင့္ ေႂကြလြင့္ခဲ့တာလဲ။
သူမဟာ ကမၻာေပၚမွာ အေကာင္းဆုံးအေမတဦးပါပဲ တဲ့။
မင္းသားဟယ္ရီက သူ႕အေမကုိရည္စူးၿပီး တကမၻာလုံးၾကားေအာင္
ျမည္တမ္းလုိက္တာပါ။ တကယ္ေတာ့ သားတုိင္းအတြက္ သူတုိ႔အေမေတြဟာ
ကမၻာေပၚမွာ အေကာင္းဆုံးအေမ ျဖစ္ေနမွာပါ။
က်ေနာ္ဟာ အေမ့ကုိ သတိရမိတယ္။
အေမက က်ေနာ့္ကုိ အေဖ့ဆီထားခဲ့တယ္။ အေဖကလည္း က်ေနာ့္ကုိ
အဖုိးအဖြားဆီမွာ ထားခဲ့တယ္။ အစမွာေတာ့ အေမနဲ႔ တလျခားတခါ၊
ႏွစ္လျခားတခါ ေတြ႔ခြင့္ရေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ အေမ မလာေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္လူပ်ဳိေပါက္ေလာက္ျဖစ္ေတာ့မွ အေမ့ကုိ ထုံ႔ပုိင္းထုံ႔ပုိင္း
ျပန္ဆုံျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္ဟာ အေမ့ကုိ ခ်စ္ရေကာင္းမွန္းလည္းမသိ၊
လြမ္းရေကာင္းမွန္းလည္း မသိခဲ့ဘူး။ ေဆြမ်ဳိးအရင္းႀကီးမွန္း သိမွတ္ရုံထက္
မပုိဘူး။
မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀းတဲ့ေနရာကုိေရာက္ေနခ်ိန္မွာ တေန႔ေတာ့
သတင္းစကားတခု က်ေနာ္ဆီေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္တတ္ႏုိင္တာက
စကားလုံးေတြနဲ႔ မ်က္ရည္မပါတဲ့ ငုိေႂကြးခြင့္။
............
သတင္းစကား
အေမ့ရဲ႕ႏုိ႔ရည္မ၀ခဲ့ေပမယ့္
အေမ့ရဲ႕သားအိမ္ကုိ ေျခစုံကန္ခဲ့ဘူးသူပါ
အေမေသတာမငုိမိတဲ့အတြက္
သားကုိခြင့္လႊတ္ပါ။
ေသမွပဲ အျပစ္တင္လုိက္ပါရေစ
အေမ က်ေနာ့္ကုိေမြးတာ မွားတယ္
က်ေနာ္ လူျဖစ္လာရတာ မွားတယ္
လူ႔အျဖစ္ဟာ မွားတယ္
အမွားေတြ ရွင္က်န္ခဲ့ရတယ္။
မ်က္ရည္ေတြလည္းအတု
စကားလုံးေတြလည္းအတု
အေမ့ကုိႏွဳတ္ဆက္မယ့္ ပန္းျခင္းလည္းအတု
အားလုံးအတုေတြခ်ည့္
လူ႔ေလာကဆုိတာ အတုႀကီးပါ
ဒုကၡေတြကေတာ့ စစ္တယ္။
အေမနဲ႔သားဟာ
အေမနဲ႔သားလုိ မေနခဲ့ရ
ဇတ္၀င္ခန္းထဲခဏေတြ႕သလုိ
ေျပာရမယ့္စကားေတြေျပာၿပီး
သြားရမယ့္လမ္းသြားခဲ့ၾကတယ္။
ကုိယ့္ဘ၀နဲ႔ကုိယ္ေနခဲ့ၿပီးမွ
အေမေသေတာ့
ကုိယ့္ထဲကတခုခုပါေသသြားသလုိ
ဒါ ဘာလဲ
ဘာအဓိပၸါယ္လဲ
သိသလုိလုိ
မသိသလုိလုိနဲ႔
ရဲရဲလည္းဆြဲထုတ္မၾကည့္ရဲဘူး
ဒီလုိနဲ႔စကားလုံးေတြအထားမွားခဲ့
မွားျပန္ၿပီအေမ။
အမွန္နဲ႔အမွားဆုိတာမရွိဘူး
ဘ၀ပဲရွိတယ္တဲ့
လြမ္းလုိက္တာ စိတၱရေလခါ
က်ေနာ့္အေမ မေန႔ကဆုံးတယ္။ ။
ႏွင္းခါးမုိး
၂၀၀၅
အေမ့ရဲ႕သားအိမ္ကုိ ေျခစုံကန္ခဲ့ဘူးသူပါ
အေမေသတာမငုိမိတဲ့အတြက္
သားကုိခြင့္လႊတ္ပါ။
ေသမွပဲ အျပစ္တင္လုိက္ပါရေစ
အေမ က်ေနာ့္ကုိေမြးတာ မွားတယ္
က်ေနာ္ လူျဖစ္လာရတာ မွားတယ္
လူ႔အျဖစ္ဟာ မွားတယ္
အမွားေတြ ရွင္က်န္ခဲ့ရတယ္။
မ်က္ရည္ေတြလည္းအတု
စကားလုံးေတြလည္းအတု
အေမ့ကုိႏွဳတ္ဆက္မယ့္ ပန္းျခင္းလည္းအတု
အားလုံးအတုေတြခ်ည့္
လူ႔ေလာကဆုိတာ အတုႀကီးပါ
ဒုကၡေတြကေတာ့ စစ္တယ္။
အေမနဲ႔သားဟာ
အေမနဲ႔သားလုိ မေနခဲ့ရ
ဇတ္၀င္ခန္းထဲခဏေတြ႕သလုိ
ေျပာရမယ့္စကားေတြေျပာၿပီး
သြားရမယ့္လမ္းသြားခဲ့ၾကတယ္။
ကုိယ့္ဘ၀နဲ႔ကုိယ္ေနခဲ့ၿပီးမွ
အေမေသေတာ့
ကုိယ့္ထဲကတခုခုပါေသသြားသလုိ
ဒါ ဘာလဲ
ဘာအဓိပၸါယ္လဲ
သိသလုိလုိ
မသိသလုိလုိနဲ႔
ရဲရဲလည္းဆြဲထုတ္မၾကည့္ရဲဘူး
ဒီလုိနဲ႔စကားလုံးေတြအထားမွားခဲ့
မွားျပန္ၿပီအေမ။
အမွန္နဲ႔အမွားဆုိတာမရွိဘူး
ဘ၀ပဲရွိတယ္တဲ့
လြမ္းလုိက္တာ စိတၱရေလခါ
က်ေနာ့္အေမ မေန႔ကဆုံးတယ္။ ။
ႏွင္းခါးမုိး
၂၀၀၅
မေန႔က အေမဆုံးတယ္။
ဒီေန႔ညေနမွာ သိရတယ္။
ကုိယ့္ကုိ လူတေယာက္အျဖစ္ ေခၚသြင္းခဲ့တဲ့အေမ အခုဆုံးၿပီ။
တေလ်ာက္လုံး ကုိယ္နဲ႔အေမဟာ တစိမ္းလုိေနခဲ့ၾကတယ္။
အေမဆုံးၿပီဆုိတာသိရမွ ကုိယ္နဲ႔အေမဟာ တစိမ္းေတြမဟုတ္ဘူးဆုိတာ
ခံစားမိတယ္။
အေမနဲ႔ကုိယ့္ၾကားမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ့ဘူးတဲ့၊ ႀကီးႀကီးမားမားစပ္ဆက္
မွဳကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။
တကယ္ေတာ့ အေမ့ရဲ႕အေသြးအသားေတြကုိ ဖဲ့ယူ၊ မွီတင္းၿပီ လူ႔အျဖစ္ကုိ
ရခဲ့တာပါလား။
ေမြးၿပီးေနာက္ပုိင္း အေမနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ခံစားမွဳေတြ၊ အေၾကာင္းအရာေတြကုိပဲ
အေမလုိ႔ ယူဆခဲ့မိတယ္။ တကယ္က အေမတေယာက္ရဲ႕ ျဖစ္တည္မွဳ ခမ္းနားမွဳ
ဆုိတာ ကုိယ္တုိင္ ထိေတြ႔ ခံစား နားလည္ႏုိင္စြမ္း မရွိခင္ မတုိင္ခင္ကတည္းက
ရွိခဲ့တာဆုိတာ ေရးေရးသိျမင္လာခဲ့ခ်ိန္မွာ နာက်င္မွဳက တဆက္တည္းလုိက္
လာတယ္။
အေမနဲ႔ကုိယ့္ၾကားက ႀကီးႀကီးမားမားဆက္စပ္မွဳဆုိတာကုိ ႀကိဳးစားၿပီး
ေျပာၾကည့္ေနတာပါ။ ေျပာႏုိင္ခ်င္မွလည္း ေျပာႏုိင္မယ္။ အဲဒီမိန္းမက
ေလာကႀကီးကုိ သားတေယာက္ ေမြးေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီသားက ေလာကႀကီးကုိ
ဘာေတြေပးႏုိင္မလဲ၊ သူ႔ကုိ ဘာေတြေပးႏုိင္မလဲ စတာေတြကုိ မစဥ္းစားပဲ
ေမြးေပးခဲ့တယ္။
အေမနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သီခ်င္းေတြ၊ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ ဘယ္တုန္းကမွ
ေျပာၾကည့္ေနတာပါ။ ေျပာႏုိင္ခ်င္မွလည္း ေျပာႏုိင္မယ္။ အဲဒီမိန္းမက
ေလာကႀကီးကုိ သားတေယာက္ ေမြးေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီသားက ေလာကႀကီးကုိ
ဘာေတြေပးႏုိင္မလဲ၊ သူ႔ကုိ ဘာေတြေပးႏုိင္မလဲ စတာေတြကုိ မစဥ္းစားပဲ
ေမြးေပးခဲ့တယ္။
အေမနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သီခ်င္းေတြ၊ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ ဘယ္တုန္းကမွ
ေလးေလးနက္နက္ မရွိခဲ့ဘူး။ အခု အေမဆုံးမွလည္း အဲ့ဒါေတြအေပၚ
မေလးနက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကုိယ္တုိင္ တခုခုေျပာခ်င္ေနေပမယ့္ သူ႔သားနဲ႔ သူဟာ
တစိမ္းေတြျဖစ္ခဲ့ရတယ္ ဆုိတာကုိပဲ သိသြားတဲ့အေမ့ကုိ ဘာမွ အသိေပးခြင့္
မရေတာ့ပါဘူး။
Subscribe to:
Posts (Atom)