ကဗ်ာအတြက္ ဥပေဒသ မရွိ
အႏုပညာ ဥပေဒသကုိ ဘ၀ ဥပေဒသရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ ထားရၿမဲ ျဖစ္တယ္။
ကဗ်ာဖြံၿဖိဳးမွဳဟာ ဘ၀နဲ႔ ေရွ႕ကုိ ခ်ီတက္ေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေနာက္က လုိက္ရၿမဲ။
ဘ၀ေျပာင္းလဲမွဳ ေရွ႕တုိးလာတာကုိ ဘယ္သူမွ မတားႏုိင္ဘူး။
ဘ၀ေျပာင္းလဲတာနဲ႔အမွ် အႏုပညာက လုိက္ေျပာင္းတယ္။
ဘ၀ရဲ႕ ဥပေဒသမ်ားဟာ ထာ၀ရ မဟုတ္သလုိ၊ အႏုပညာ ဥပေဒသမ်ားဟာလည္း ထာ၀ရ မဟုတ္ဘူး။
ေခတ္အသီးသီးဟာ မိမိ လုိအပ္ခ်က္နဲ႔အညီသာ ေတြ႔ႀကဳံေနရတဲ့ ျပႆနာမ်ားကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္တယ္။
ေနာင္တေခတ္ရဲ႕ ျပည္သူေတြ ဘယ္လုိေနၾကလိမ့္မယ္ဆုိတာကုိ ဘယ္သူမွ ႀကိဳမေျပာႏုိင္ဘူး။
ကဗ်ာဆရာရဲ႕ အလုပ္က ဖန္ဆင္းမွဳပဲ။ အျခားသူမ်ားေတြ ဖန္ဆင္းၿပီးသားကုိ ထပ္ေၾကာ့တာ မဟုတ္ဘူး။
ဘ၀ရဲ႕ မ်က္ႏွာအသစ္နဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြတဲ့ အႏုပညာသစ္ကုိ အင္မတန္ တဦးခ်င္းဆန္တဲ့ ဟန္နဲ႔၊ ေဖာ္ျပပုံ နည္းေတြကုိ အလွယ္လွယ္ေျပာင္းကာ၊ သစ္လြင္ အႏုပညာဆန္တဲ့ ဖြဲ႔စည္းမွဳနဲ႔ ဖန္ဆင္းရေပလိမ့္မယ္။
ကဗ်ာဆရာမွာ သူမတူတဲ့ ကုိယ္ပုိင္ အလွေဗဒ အျမင္ မရွိခဲ့ရင္ အျခားသူမ်ားရဲ႕ ကဗ်ာမ်ားနဲ႔ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ ကဗ်ာေတြ ေရးႏုိင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး။
ကဗ်ာတပုဒ္ဟာ လက္နက္တခုလုိ၊ ကိရိယာတခုလုိ ခၽြန္ျမတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာဆရာဟာ ဖန္ဆင္းမွဳက ဖဲခြာရင္ေတာ့ ကုိယ့္အလုပ္ ကုိယ္လုပ္တာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ဘယ္ေတာ့မွ ၿငိမ္ရပ္မေနရဘူး။
ဒီေခတ္ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲေတြထဲကေန ကုိယ့္ကဗ်ာထဲမွာ ေရာင္ျပန္ဟပ္စရာ သစ္တဲ့၊ လြင္တဲ့ အရာေတြကုိ သြားၿပီး ရွာေဖြရမယ္။
ကဗ်ာရဲ႕ စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းပုံဟာ ဘ၀ကုိ သ႐ုပ္မွန္မွန္ ေဖာ္က်ဳးရာမွာ တည္တယ္။
ဘ၀ရဲ႕ တကယ့္သ႐ုပ္၊ တုိက္ပြဲရဲ႕ တကယ့္သ႐ုပ္ကုိ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေဖာ္ထုတ္ပါ။ ဘ၀ရဲ႕ ဖုံးကြယ္ထားတဲ့အရာေတြကုိ တူးေဖာ္ပါ။ စံနမူနာျပဳ ဥပမာေတြကုိ ေဖြရွာပါ။ ဒီဟာနဲ႔ ဟုိဟာ ျခားနားခ်က္ကုိ ရွာပါ။
ဘ၀မွာ အေျပာင္းအလဲေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးပုံေတြကုိ ရွာေဖြၿပီး အရာသစ္ေတြကုိ ေဖာ္ျပပါ။
အရာ၀တၳဳတုိ႔ရဲ႕သေႏၶပါ အလွ၊ ဗဟိဒၶအလွ၊ အဇၨတၱအလွ၊ ဒီထဲက တခုခုက လူကုိ ၾကည္ႏူးမွဳ ေပးတယ္ဆုိရင္ ဒါ ကဗ်ာပါပဲ။
အားထုတ္ရတာ မ်ားလြန္းလုိ႔ ေရးမရဘူးဆုိရင္ မေရးနဲ႔။
ခံစားမွဳေတြ ျပည့္လွ်ံေနတုန္း ေရးတဲ့ စာမ်ားဟာ အမွဳိက္သ႐ုိက္ ျဖစ္တတ္တာပဲ။
အျခားသူမ်ား ကုိယ့္ထက္ ပုိေကာင္းေအာင္ ေရးလိမ့္မယ္လုိ႔ မပူပန္နဲ႔။
လူငယ္ေတြရဲ႕ အစြမ္းအစကုိ မနာလုိ မရွိနဲ႔။
အုိသူတုိင္း တခ်ိန္က ငယ္ခဲ့တာခ်ည္းပဲ။
ယုံၾကည္မွဳ ရွိပါ။ အနာဂတ္ကုိ ယုံပါ။
က်ဳပ္တုိ႔က အရင္ေခတ္မ်ားက သူေတြကုိ သာခဲ့သလုိ အနာဂတ္ရဲ႕ လူေတြက က်ဳပ္တုိ႔ကကုိ သာမွာ မုခ်ပဲ။
မ်ားႏုိင္သေလာက္ လူမ်ားမ်ားက မိမိကဗ်ာမ်ားကုိ နားလည္ပါေစ။
ပစၥကၡေခတ္ရဲ႕ လူေတြကမွ ကုိယ့္ကဗ်ာကုိ နားမလည္ႏုိင္ရင္ ဘယ္သူက နားလည္ဦးမလဲ။
ကုိယ့္ကဗ်ာကုိ လူမ်ားစြာက နားလည္ေရးဟာ အေတာင့္တဆုံး ဆု ျဖစ္ပါေစ။
အလွေဗဒသမား သက္သက္ကေတာင္ အျခားသူမ်ားကုိ အလွအရသာ ခံစားခြင့္ ေပးရမယ္။
အလွကုိ ပိတ္ေလွာင္ မထားပါေစနဲ႔။
အမွန္တရား ရွာေဖြသူေတြကုိ ကုိယ့္ကဗ်ာက စ်ာန္၀င္လာပါေစ။ မ်ားသထက္ မ်ားတဲ့သူေတြ အမွန္ေလာကကုိ ခ်ဥ္းကပ္ပါေစ။
တကယ့္ဘ၀ဟာ စတင္ရာ ျဖစ္ပါေစ။
အေလ့အက်င့္ဟာ စတင္ရာ ျဖစ္ပါေစ။
တကယ့္သ႐ုပ္ကုိ လွစ္ျပတာ စတင္ရာ ျဖစ္ပါေစ။
တကယ့္သ႐ုပ္ကုိ ေျပာင္းလဲတာ စတင္ရာ ျဖစ္ပါေစ။
အဘိ႐ူပ (metaphysics) ကုိ စတင္ရာ မျဖစ္ေစနဲ႔။
မိမိဟာ ဒီႏုိင္ငံသား၊ ပစၥကၡေခတ္ရဲ႕ လူ ျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့နဲ႔။ ကဗ်ာဆရာဟာ ကုိယ္ျမင္ရ ၾကားရတာကုိပဲ ေရးႏုိင္တယ္။ မိမိကဗ်ာေတြဟာ ကေန႔ ျပည္သူေတြအတြက္ ေရးတာျဖစ္တယ္။
ကဗ်ာဆရာဟာ မိမိေခတ္အေပၚ မွန္ကန္ရမယ္။ မိမိျပည္သူေတြအေပၚ မွန္ကန္ ရမယ္။
ကေန႔အေပၚ မွန္ကန္သူမ်ားကသာ နက္ျဖန္အေပၚ မွန္ကန္မယ္လုိ႔ ေျပာႏုိင္ ၾကတယ္။
ဘ၀ေျပာင္းလဲမွဳ ေရွ႕တုိးလာတာကုိ ဘယ္သူမွ မတားႏုိင္ဘူး။
ဘ၀ေျပာင္းလဲတာနဲ႔အမွ် အႏုပညာက လုိက္ေျပာင္းတယ္။
ဘ၀ရဲ႕ ဥပေဒသမ်ားဟာ ထာ၀ရ မဟုတ္သလုိ၊ အႏုပညာ ဥပေဒသမ်ားဟာလည္း ထာ၀ရ မဟုတ္ဘူး။
ေခတ္အသီးသီးဟာ မိမိ လုိအပ္ခ်က္နဲ႔အညီသာ ေတြ႔ႀကဳံေနရတဲ့ ျပႆနာမ်ားကုိ ေျဖရွင္းႏုိင္တယ္။
ေနာင္တေခတ္ရဲ႕ ျပည္သူေတြ ဘယ္လုိေနၾကလိမ့္မယ္ဆုိတာကုိ ဘယ္သူမွ ႀကိဳမေျပာႏုိင္ဘူး။
ကဗ်ာဆရာရဲ႕ အလုပ္က ဖန္ဆင္းမွဳပဲ။ အျခားသူမ်ားေတြ ဖန္ဆင္းၿပီးသားကုိ ထပ္ေၾကာ့တာ မဟုတ္ဘူး။
ဘ၀ရဲ႕ မ်က္ႏွာအသစ္နဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြတဲ့ အႏုပညာသစ္ကုိ အင္မတန္ တဦးခ်င္းဆန္တဲ့ ဟန္နဲ႔၊ ေဖာ္ျပပုံ နည္းေတြကုိ အလွယ္လွယ္ေျပာင္းကာ၊ သစ္လြင္ အႏုပညာဆန္တဲ့ ဖြဲ႔စည္းမွဳနဲ႔ ဖန္ဆင္းရေပလိမ့္မယ္။
ကဗ်ာဆရာမွာ သူမတူတဲ့ ကုိယ္ပုိင္ အလွေဗဒ အျမင္ မရွိခဲ့ရင္ အျခားသူမ်ားရဲ႕ ကဗ်ာမ်ားနဲ႔ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ ကဗ်ာေတြ ေရးႏုိင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ေပဘူး။
ကဗ်ာတပုဒ္ဟာ လက္နက္တခုလုိ၊ ကိရိယာတခုလုိ ခၽြန္ျမတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာဆရာဟာ ဖန္ဆင္းမွဳက ဖဲခြာရင္ေတာ့ ကုိယ့္အလုပ္ ကုိယ္လုပ္တာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ဘယ္ေတာ့မွ ၿငိမ္ရပ္မေနရဘူး။
ဒီေခတ္ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲေတြထဲကေန ကုိယ့္ကဗ်ာထဲမွာ ေရာင္ျပန္ဟပ္စရာ သစ္တဲ့၊ လြင္တဲ့ အရာေတြကုိ သြားၿပီး ရွာေဖြရမယ္။
ကဗ်ာရဲ႕ စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းပုံဟာ ဘ၀ကုိ သ႐ုပ္မွန္မွန္ ေဖာ္က်ဳးရာမွာ တည္တယ္။
ဘ၀ရဲ႕ တကယ့္သ႐ုပ္၊ တုိက္ပြဲရဲ႕ တကယ့္သ႐ုပ္ကုိ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေဖာ္ထုတ္ပါ။ ဘ၀ရဲ႕ ဖုံးကြယ္ထားတဲ့အရာေတြကုိ တူးေဖာ္ပါ။ စံနမူနာျပဳ ဥပမာေတြကုိ ေဖြရွာပါ။ ဒီဟာနဲ႔ ဟုိဟာ ျခားနားခ်က္ကုိ ရွာပါ။
ဘ၀မွာ အေျပာင္းအလဲေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးပုံေတြကုိ ရွာေဖြၿပီး အရာသစ္ေတြကုိ ေဖာ္ျပပါ။
အရာ၀တၳဳတုိ႔ရဲ႕သေႏၶပါ အလွ၊ ဗဟိဒၶအလွ၊ အဇၨတၱအလွ၊ ဒီထဲက တခုခုက လူကုိ ၾကည္ႏူးမွဳ ေပးတယ္ဆုိရင္ ဒါ ကဗ်ာပါပဲ။
အားထုတ္ရတာ မ်ားလြန္းလုိ႔ ေရးမရဘူးဆုိရင္ မေရးနဲ႔။
ခံစားမွဳေတြ ျပည့္လွ်ံေနတုန္း ေရးတဲ့ စာမ်ားဟာ အမွဳိက္သ႐ုိက္ ျဖစ္တတ္တာပဲ။
အျခားသူမ်ား ကုိယ့္ထက္ ပုိေကာင္းေအာင္ ေရးလိမ့္မယ္လုိ႔ မပူပန္နဲ႔။
လူငယ္ေတြရဲ႕ အစြမ္းအစကုိ မနာလုိ မရွိနဲ႔။
အုိသူတုိင္း တခ်ိန္က ငယ္ခဲ့တာခ်ည္းပဲ။
ယုံၾကည္မွဳ ရွိပါ။ အနာဂတ္ကုိ ယုံပါ။
က်ဳပ္တုိ႔က အရင္ေခတ္မ်ားက သူေတြကုိ သာခဲ့သလုိ အနာဂတ္ရဲ႕ လူေတြက က်ဳပ္တုိ႔ကကုိ သာမွာ မုခ်ပဲ။
မ်ားႏုိင္သေလာက္ လူမ်ားမ်ားက မိမိကဗ်ာမ်ားကုိ နားလည္ပါေစ။
ပစၥကၡေခတ္ရဲ႕ လူေတြကမွ ကုိယ့္ကဗ်ာကုိ နားမလည္ႏုိင္ရင္ ဘယ္သူက နားလည္ဦးမလဲ။
ကုိယ့္ကဗ်ာကုိ လူမ်ားစြာက နားလည္ေရးဟာ အေတာင့္တဆုံး ဆု ျဖစ္ပါေစ။
အလွေဗဒသမား သက္သက္ကေတာင္ အျခားသူမ်ားကုိ အလွအရသာ ခံစားခြင့္ ေပးရမယ္။
အလွကုိ ပိတ္ေလွာင္ မထားပါေစနဲ႔။
အမွန္တရား ရွာေဖြသူေတြကုိ ကုိယ့္ကဗ်ာက စ်ာန္၀င္လာပါေစ။ မ်ားသထက္ မ်ားတဲ့သူေတြ အမွန္ေလာကကုိ ခ်ဥ္းကပ္ပါေစ။
တကယ့္ဘ၀ဟာ စတင္ရာ ျဖစ္ပါေစ။
အေလ့အက်င့္ဟာ စတင္ရာ ျဖစ္ပါေစ။
တကယ့္သ႐ုပ္ကုိ လွစ္ျပတာ စတင္ရာ ျဖစ္ပါေစ။
တကယ့္သ႐ုပ္ကုိ ေျပာင္းလဲတာ စတင္ရာ ျဖစ္ပါေစ။
အဘိ႐ူပ (metaphysics) ကုိ စတင္ရာ မျဖစ္ေစနဲ႔။
မိမိဟာ ဒီႏုိင္ငံသား၊ ပစၥကၡေခတ္ရဲ႕ လူ ျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့နဲ႔။ ကဗ်ာဆရာဟာ ကုိယ္ျမင္ရ ၾကားရတာကုိပဲ ေရးႏုိင္တယ္။ မိမိကဗ်ာေတြဟာ ကေန႔ ျပည္သူေတြအတြက္ ေရးတာျဖစ္တယ္။
ကဗ်ာဆရာဟာ မိမိေခတ္အေပၚ မွန္ကန္ရမယ္။ မိမိျပည္သူေတြအေပၚ မွန္ကန္ ရမယ္။
ကေန႔အေပၚ မွန္ကန္သူမ်ားကသာ နက္ျဖန္အေပၚ မွန္ကန္မယ္လုိ႔ ေျပာႏုိင္ ၾကတယ္။
